Επιστολή αναγνώστη στο kranosgr.com
Με την παρούσα επιστολή – αγανάκτηση, θέλω να εκφράσω την απογοήτευση μου, ξέροντας ότι από εδώ θα την διαβάσουν η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και συγκεκριμένα του Σ.Ξ, διότι εδώ και πολύ καιρό δεν δίνουν καθόλου σημασία σε τέτοιου είδους ζητήματα. Να πω δυο λόγια. Είμαι στέλεχος του Σ.Ξ και υπηρετώ στον Έβρο…
Τα τελευταία χρόνια η σύζυγος μου εργάζεται κατόπιν πρόσληψης σε στρατιωτικό φορέα στο εσωτερικό της χώρας με αρχική σύμβαση ορισμένου χρόνου και με συνεχόμενες ανανεώσεις συμβάσεων (όχι μόνιμη) και γι αυτό δεν δύναται να αποσπαστεί σε ανάλογη υπηρεσία κοντά σε μένα. Έτσι αναγκαστικά μετακόμισε κοντά στην εργασία της μαζί με τα παιδιά. Παρά τις συνεχείς προσπάθειες κάνοντας αναφορές με όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά, η απάντηση που λαμβάνω συνέχεια είναι ότι η σύζυγος δεν είναι μόνιμη, άσχετα που είναι και εργάζεται σε στρατιωτικό φορέα. Ο ένας στον Έβρο, ο άλλος στο εσωτερικό της χώρας, και τα παιδιά στην γιαγιά τους (γιατί τελικά η σύζυγος μόνη της δεν μπορεί να τα καταφέρει,) στη μόνιμη κατοικία, σε άλλο μέρος της χώρας, μακριά από την εργασία τις μαμάς, μακριά από την εργασία του μπαμπά, δηλαδή πλήρη διάλυση. Αν όμως υπήρχε η ιδιότητα «μόνιμο προσωπικό» και όχι « πολιτικό προσωπικό με σύμβαση ορισμένου χρόνου» θα ήταν πολύ διαφορετική η εξέλιξη. Κρίμα… Σε αυτό το κράτος, σε αυτή την υπηρεσία, συγκεκριμένα στις Ένοπλες Δυνάμεις, δεν έχουν κανένα δικαίωμα όλοι αυτοί που οι σύζυγοι τους δεν εργάζονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα; Δεν έχουν δικαίωμα να ζουν ως οικογένεια; Γιατί να φτάνουν σε σημείο διάλυσης; Γιατί η υπηρεσία να μπαίνει εμπόδιο στην φυσιολογική οικογενειακή ζωή;
Κάποιες οικογένειες δεν είχαν την τύχη να είναι και οι δύο γονείς στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ώστε να είναι πάντοτε και παντού μαζί, να έχουν δύο μισθούς, να χαίρονται τα παιδιά τους κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, να έχουν την ευχέρεια των διαταγών για την διευκόλυνση στην μεταφορά των παιδιών στο σχολείο και αποχώρηση των παιδιών από το σχολείο στις ασκήσεις στις νυχτερινές και γενικά σε όλες τις δραστηριότητες να μην ψάχνουν τη θα κάνουν τα παιδιά γιατί δεν είναι και η δύο στελέχη να έχουν τα ευεργετικά μέτρα. Είναι αναγκασμένοι να ζουν μέσα στο άγχος!
Πού είναι η μέριμνα για το προσωπικό, όπως συνεχώς λέγεται ότι «ο ανθρώπινος παράγοντας είναι το νούμερο ένα»; Εγώ δεν το βλέπω, δεν νομίζω να ισχύει για όλους!
Πρέπει δηλαδή να φτάνουμε σε σημείο να τρέχουμε από δήμαρχο σε βουλευτή και από το βουλευτή σε όποιον άλλο άνθρωπο μπορεί να κάνει ρουσφέτι για τέτοια ζητήματα; Ντροπή και αγανάκτηση μόνο.
Αναρωτιόμαστε μερικές φορές και λέμε, γιατί ο ένας χάθηκε ξαφνικά; μα, ήταν μια χαρά; Μόνο αυτός και οικογένεια του ξέρουν τι σταυρό κουβαλάει! Διότι αυτοί όλοι που έχουν τα πόστα να χειρίζονται το που θα ζήσει το κάθε στέλεχος με την μετάθεση που θα πάρει, μάλλον πρέπει να δούνε πολλά πράγματα για το θέμα της οικογένειας από την αρχή, και φαντάζομαι, ότι Έβρο η νησί ίσως να μην ξέρουν τη θα πει (όχι όλοι) ,αν κάνω λάθος ζητάω ταπεινά συγνώμη.
Γιατί ο άλλος τρελάθηκε ξαφνικά; Διότι τον τρέλανε η υπηρεσία ίσως; Γιατί αυτός που είναι τόσο αξιόλογο στέλεχος έφτασε σε σημείο να μην δίνει σημασία για τίποτα; Διότι έτσι τον κατάντησε η υπηρεσία ίσως; Γιατί αυτός που είναι τόσο αξιόλογο στέλεχος έχει φτάσει στο σημείο το μόνο που να τον νοιάζει είναι ποτέ θα περάσει ο μήνας, ο καιρός γενικά να πληρωθεί, να πάει μερικές μέρες να δει τα παιδιά του; Διότι, όπως λέει, κάθε μήνας και χειρότερα αντί να λέει κάθε μήνας και καλύτερα. Διότι η υπηρεσία του στερεί τα παιδιά και την οικογένεια του. Γενικά διότι αποφάσισαν να εργαστούν και οι δύο γονείς αλλά την υπηρεσία, βλέπεις, δεν την νοιάζει. Δεν είναι μόνιμοι και οι δύο, δεν είμαστε στελέχη και οι δύο να έχουμε όλα τα ευεργετικά μέτρα να είμαστε παντού και πάντα μαζί. Τρέχα εσύ για όλα μες το άγχος και το στρες και μετά ας αναρωτιούνται κάνα δυο τη έπαθε ο καθένας μας.
Έρχεται όλη η ηγεσία επίσκεψη και όλα φαίνονται τέλεια. Νομίζετε ότι είναι όλα τέλεια. Για πιάστε στελέχη χωρίς να είναι άλλοι μπροστά στην κουβέντα σας και θα δείτε πόσο καλά είναι.
Προσωπικά όταν μπήκα στην οικογένεια του Ε.Σ. ήμουν πολύ σίγουρος για αυτό, το γουστάρω, και ακόμα έτσι είμαι. Το να είσαι στον Έβρο και να κάνεις υπηρεσία στο ποτάμι είναι πραγματικά ευλογία.
Η οικογένεια όμως είναι πιο πάνω από όλα και αυτό δεν αλλάζει για κανένα λόγο να το ξέρετε. Περιμένει τόσος κόσμος συμβούλια μεταθέσεων από το Νοέμβριο μήπως και δεί φώς στο τούνελ και νιώσει ανακούφιση με ένα καλό αποτέλεσμα να ξανά γίνει οικογένεια.
Με εκτίμηση ένα αγανακτισμένο Ε.Ε. στέλεχος του Έβρου.