Του Ηλία Προύφα
”Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει” λέει η σοφή λαϊκή παροιμία, την οποία δυστυχώς όσοι είναι ”καβάλα στο άλογο” την παραβλέπουν έως ότου ”ξεπεζέψουν” και έρθει η ώρα να κάνουν το ταμείο της ζωής…
Αφορμή για το παραπάνω τα όσα ακούμε για ένστολη των Ενόπλων Δυνάμεων, η οποία διατείνεται πως όταν αποστρατευτεί, θα καταλάβει πολιτική θέση, οπότε θα είναι μέσα στα πράγματα.
Βέβαια την πολιτική θέση δε θέλει να τη διεκδικήσει με εκλογές όπως θα επιδιώξει – προς τιμήν της – ”έτερη Καπαδόκισσα” ένστολη όπως μαθαίνουμε, αλλά διά της σίγουρης οδού της τοποθέτησης. Εξάλλου τόσες θέσεις υπάρχουν. Οργανισμοί κλπ.
Προσωπικά θα συμφωνήσω με πολύ υψηλά ιστάμενο στο Υπουργείο Άμυνας, ο οποίος σε γενικότερη συζήτηση μας για την πολιτική και τις ΕΔ, μου έλεγε πριν μέρες με νόημα, ”άλλο η στολή και άλλο η πολιτική…”
Επειδή είναι ημέρα θρησκευτικού συναισθήματος, θα αφιερώσω γενικότερα ένα κείμενο από το όχι αρκετά διαδεδομένο στους πιστούς βιβλίο, ”Εκκλησιαστής”, το οποίο είναι το 27ο από τα 49 της Παλαιάς Διαθήκης.
Το παρακάτω 3ο κεφάλαιο, η αλλιώς γνωστό ως ”Εκκλησιαστής Γ’ ”, το οποίο αποτυπώνει την πραγματικότητα για το πλήρωμα του χρόνου που κάποια στιγμή φθάνει για όλους, διαβαζόταν συχνά από την Αγγλικανική Εκκλησία το μεσαίωνα, κυρίως την ώρα των δημόσιων αποκεφαλισμών.
Χαρακτηριστική η σκηνή που έχει αποτυπωθεί στη μικρή οθόνη, της εκτέλεσης της Βασίλισσας Ελισάβετ Α’, με τον ιερέα να απαγγέλει τον Εκκλησιαστή.
Αν και είναι επίκαιρο όλο το βιβλίο, το οποίο ξεκινά με το γνωστό ”Ματαιότης ματαιοτήτων”, (διαβάστε το ΕΔΩ) θα παραπέμψουμε λόγω του επικείμενου ανασχηματισμού, των κρίσεων του έτους που έρχεται, και γενικότερα των όποιων αλλαγών σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του ανθρώπου, αμετάφραστο το κεφάλαιο Γ’.
ΤΟΙΣ πᾶσι χρόνος καὶ καιρὸς τῷ παντὶ πράγματι ὑπὸ τὸν οὐρανόν. 2 καιρὸς τοῦ τεκεῖν καὶ καιρὸς τοῦ ἀποθανεῖν, καιρὸς τοῦ φυτεῦσαι καὶ καιρὸς τοῦ ἐκτῖλαι τὸ πεφυτευμένον, 3 καιρὸς τοῦ ἀποκτεῖναι καὶ καιρὸς τοῦ ἰάσασθαι, καιρὸς τοῦ καθελεῖν καὶ καιρὸς τοῦ οἰκοδομεῖν, 4 καιρὸς τοῦ κλαῦσαι καὶ καιρὸς τοῦ γελάσαι, καιρὸς τοῦ κόψασθαι καὶ καιρὸς τοῦ ὀρχήσασθαι, 5 καιρὸς τοῦ βαλεῖν λίθους καὶ καιρὸς τοῦ συναγαγεῖν λίθους, καιρὸς τοῦ περιλαβεῖν καὶ καιρὸς τοῦ μακρυνθῆναι ἀπὸ περιλήψεως, 6 καιρὸς τοῦ ζητῆσαι καὶ καιρὸς τοῦ ἀπολέσαι, καιρὸς τοῦ φυλάξαι καὶ καιρὸς τοῦ ἐκβαλεῖν, 7 καιρὸς τοῦ ρῆξαι καὶ καιρὸς τοῦ ράψαι, καιρὸς τοῦ σιγᾶν καὶ καιρὸς τοῦ λαλεῖν, 8 καιρὸς τοῦ φιλῆσαι καὶ καιρὸς τοῦ μισῆσαι, καιρὸς πολέμου καὶ καιρὸς εἰρήνης. 9 τίς περισσεία τοῦ ποιοῦντος ἐν οἷς αὐτὸς μοχθεῖ; 10 εἶδον σὺν πάντα τὸν περισπασμόν, ὃν ἔδωκεν ὁ Θεὸς τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων τοῦ περισπᾶσθαι ἐν αὐτῷ. 11 σύμπαντα, ἃ ἐποίησε, καλὰ ἐν καιρῷ αὐτοῦ, καί γε σὺν τὸν αἰῶνα ἔδωκεν ἐν καρδίᾳ αὐτῶν, ὅπως μὴ εὕρῃ ὁ ἄνθρωπος τὸ ποίημα, ὃ ἐποίησεν ὁ Θεὸς ἀπ᾿ ἀρχῆς καὶ μέχρι τέλους. 12 ἔγνων ὅτι οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν ἐν αὐτοῖς, εἰ μὴ τοῦ εὐφρανθῆναι καὶ τοῦ ποιεῖν ἀγαθὸν ἐν ζωῇ αὐτοῦ. 13 καί γε πᾶς ἄνθρωπος, ὃς φάγεται καὶ πίεται καὶ ἴδῃ ἀγαθὸν ἐν παντὶ μόχθῳ αὐτοῦ, δόμα Θεοῦ ἐστιν. 14 ἔγνων ὅτι πάντα, ὅσα ἐποίησεν ὁ Θεός, αὐτὰ ἔσται εἰς τὸν αἰῶνα· ἐπ᾿ αὐτῷ οὐκ ἔστι προσθεῖναι, καὶ ἀπ᾿ αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἀφελεῖν, καὶ ὁ Θεὸς ἐποίησεν, ἵνα φοβηθῶσιν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ. 15 τὸ γενόμενον ἤδη ἐστί, καὶ ὅσα τοῦ γίνεσθαι, ἤδη γέγονε, καὶ ὁ Θεὸς ζητήσει τὸν διωκόμενον.
16 Καὶ ἔτι εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον τόπον τῆς κρίσεως, ἐκεῖ ὁ ἀσεβής, καὶ τόπον τοῦ δικαίου, ἐκεῖ ὁ ἀσεβής. 17 καὶ εἶπα ἐγὼ ἐν καρδίᾳ μου· σὺν τὸν δίκαιον καὶ σὺν τὸν ἀσεβῆ κρινεῖ ὁ Θεός, ὅτι καιρὸς τῷ παντὶ πράγματι καὶ ἐπὶ παντὶ τῷ ποιήματι ἐκεῖ. 18 εἶπα ἐγὼ ἐν καρδίᾳ μου περὶ λαλιᾶς υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι διακρινεῖ αὐτοὺς ὁ Θεός, καὶ τοῦ δεῖξαι ὅτι αὐτοὶ κτήνη εἰσί. 19 καί γε αὐτοῖς συνάντημα υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου καὶ συνάντημα τοῦ κτήνους, συνάντημα ἓν αὐτοῖς· ὡς ὁ θάνατος τούτου, οὕτως καὶ ὁ θάνατος τούτου, καὶ πνεῦμα ἓν τοῖς πᾶσι· καὶ τί ἐπερίσσευσεν ὁ ἄνθρωπος παρὰ τὸ κτῆνος; οὐδέν, ὅτι πάντα ματαιότης. 20 τὰ πάντα εἰς τόπον ἕνα· τὰ πάντα ἐγένετο ἀπὸ τοῦ χοός, καὶ τὰ πάντα ἐπιστρέψει εἰς τὸν χοῦν. 21 καὶ τίς οἶδε τὸ πνεῦμα υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου, εἰ ἀναβαίνει αὐτὸ ἄνω, καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ κτήνους, εἰ καταβαίνει αὐτὸ κάτω εἰς τὴν γῆν; 22 καὶ εἶδον ὅτι οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν εἰ μὴ ὃ εὐφρανθήσεται ὁ ἄνθρωπος ἐν ποιήμασιν αὐτοῦ, ὅτι αὐτὸ μερὶς αὐτοῦ· ὅτι τίς ἄξει αὐτὸν τοῦ ἰδεῖν ἐν ᾧ ἐὰν γένηται μετ᾿ αὐτόν;
Καλά Χριστούγεννα.