Ο συνταγματάρχης (ΣΔΓ) ε.α, τ. Πρόεδρος της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Ενώσεων Στρατιωτικών, και υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ στη Β’ Πειραιά, Ανέστης Τσουκαράκης, σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, εξηγεί τους λόγους της συνεργασίας του με το ΚΚΕ και τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι «το μόνο κόμμα, το οποίο αδιαμφισβήτητα και αποδεδειγμένα στάθηκε δίπλα στα προβλήματα των στρατιωτικών, μέσα και έξω από τη βουλή, ήταν το ΚΚΕ».
Σημειώνει, ενδεικτικά, ορισμένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι στρατιωτικοί, αναφέροντας, χαρακτηριστικά, ότι «για να παραθέσω όλα τα προβλήματα, μάλλον θα χρειάζεται να γράψω βιβλίο».
Μιλώντας στη συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τον πόλεμο στο έδαφος της Ουκρανίας, τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι «στηρίζω και προσπαθώ να βαδίσω μαζί με όσους παλεύουν για την πραγματική ειρήνη και την αλληλεγγύη των λαών. Εννοούμε βέβαια ειρήνη απέναντι σε άδικους πολέμους. Δεν γεννάται ζήτημα όταν πρόκειται για την άμυνα της χώρας».
«Ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας, δεν είναι πόλεμος του Ρώσικου λαού, εναντίον του Ουκρανικού λαού. Πίσω από τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας για παράδειγμα, είναι το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη μία πλευρά και η Ρωσία από την άλλη. Για χάρη των τεράστιων οικονομικών και γεωπολιτικών τους συμφερόντων, οι αστικές τάξεις των χωρών γεννούν πολεμικές συγκρούσεις» υπογραμμίζει.
Σημειώνει, ακόμα, ότι η λαϊκή πάλη «απέναντι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και πολέμους, δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από την αποδέσμευση της χώρας από ΝΑΤΟ και ΕΕ, όπως και το κλείσιμο των πολεμικών βάσεων των ΗΠΑ».
Ως προς την τουρκική επιθετικότητα επισημαίνει ότι αυτή αυξάνεται «με την ανοχή, αν όχι, το «pushing» του ΝΑΤΟ στον Ερντογάν». Σημειώνει ότι ένα απρόβλεπτο γεγονός όπως ο σεισμός «φαίνεται να βάζει στιγμιαίο φρένο στον Ερντογάν» υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα ότι «η αστική τάξη της Τουρκίας οπωσδήποτε δεν θα ξεχάσει τα συμφέροντά της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο». «Θεωρώ ότι η οποιαδήποτε ανάπαυλα ή τυχόν μείωση της επιθετικότητας της Τουρκίας θα είναι προσχηματική και πρόσκαιρη» υπογραμμίζει ο Α. Τσουκαράκης.
«Εάν δεν αντιδράσει ο ίδιος ο Τουρκικός λαός, προκειμένου να ανατρέψει τα όποια σχέδια της αστικής τάξης της Τουρκίας και να μπορεί ο ίδιος να καρπωθεί τον πλούτο που παράγει, εάν δεν αντιδράσει ο Ελληνικός λαός, ώστε να μπορεί ο ίδιος να καρπωθεί τον πλούτο που παράγει και θα παράξει, η επιθετικότητα της Τουρκίας θα βρίσκεται στην επικαιρότητα. Η αλληλεγγύη που έδειξε ο Ελληνικός λαός στον Τουρκικό λαό αυτές τις ημέρες του σεισμού θα πρέπει να γίνει ο φωτεινός οδηγός του μέλλοντος. Οι δύο λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα και δεν θα χωρίσουν τίποτα» τονίζει, ακόμα, στη συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη του Ανέστη Τσουκαράκη, συνταγματάρχη (ΣΔΓ) ε.α, τ. Πρόεδρου Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Ενώσεων Στρατιωτικών, υποψήφιου βουλευτή του ΚΚΕ στη Β’ Πειραιά, στο ΑΠΕ – ΜΠΕ και τον δημοσιογράφο Γιώργο Μηλιώνη:
Ερ: Ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά σας με το ΚΚΕ στη Β’ Πειραιά. Πώς προέκυψε και τι σημαίνει αυτή η συνεργασία;
Απ: Από τα μαθητικά μου ακόμη χρόνια, τα γυμνασιακά και αργότερα λυκειακά, ήμουν ένας άνθρωπος που αγαπούσε το δίκιο, γιατί έτσι έμαθα από τους γονείς μου. Έμαθα να αγωνίζομαι για το δίκιο. Για την εξάλειψη της αδικίας. Έμαθα να διεκδικώ. Στενοχωριόμουν όταν έβλεπα ανθρώπους να υποφέρουν, να αδικούνται. Αναζητούσα πάντα τρόπους να βοηθάω τον συνάνθρωπό μου. Να στέκομαι δίπλα του. Να νοιώθει ότι έχει ένα χέρι βοηθείας. Τα τριάντα πέντε (35) χρόνια της ενεργού υπηρεσίας μου στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν αλλοίωσαν τον χαρακτήρα μου ούτε στο ελάχιστο. Στα δεκαεννέα (19) χρόνια της εμπλοκής μου με τον συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις και την τιμή που μου έκαναν χιλιάδες συνάδελφοί μου να με διατηρούν όλα αυτά τα χρόνια στη θέση του Προέδρου των συνδικαλιστικών τους σωματείων, διαπίστωσα ότι και οι εν ενεργεία στρατιωτικοί, όλων των προελεύσεων, βαθμών και κλάδων, είχαν την ανάγκη να μιλήσουν. Να ξεσπάσουν γιατί αδικούνταν. Να φωνάξουν. Να διεκδικήσουν. Να αγωνιστούν. Το αφήγημα ότι για τους/τις Έλληνες-Ελληνίδες στρατιωτικούς φροντίζει η πολιτεία αποδείχτηκε κάλπικο. Κατέρρευσε στα μάτια τους. Στην ψυχή τους. Στην καθημερινότητά τους. Μέσα από τα συνδικαλιστικά σωματεία που ιδρύθηκαν σε όλη την επικράτεια, οι ίδιες/οι οι στρατιωτικοί διαπίστωσαν ότι εάν δεν αγωνιστούν μόνες/οι τους, συσπειρωμένοι στα σωματεία τους, κανείς δεν πρόκειται να δώσει λύση στα χρονίζοντα προβλήματά τους. Δεν περίμεναν και δεν περιμένουν τίποτα από τους διαχρονικούς «σωτήρες». Κάηκε η γούνα τους. «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό». Ως Πρόεδρος της Ομοσπονδίας των εν ενεργεία στρατιωτικών επί όλα αυτά τα έτη, δεν είχα καμία αμφιβολία ότι το μόνο (μετά πλήρους γνώσεως αυτού που λέω) κόμμα, το οποίο αδιαμφισβήτητα και αποδεδειγμένα στάθηκε δίπλα στα προβλήματα των στρατιωτικών, μέσα και έξω από τη βουλή, ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Το σύνθημα «Τόλμησε στον αγώνα με το ΚΚΕ» είναι αυτό που πραγματικά με εκφράζει. Η τιμητική πρόσκληση που μου έγινε να συμπεριληφθώ στο ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στη Β΄ Πειραιά, με γέμισε περηφάνια. Η αποδοχή της σημαίνει για εμένα ευθύνη και αγώνα. Είμαι αισιόδοξος.
Ερ: Είστε επίτιμος πρόεδρος της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Ενώσεων Στρατιωτικών (Π.Ο.Ε.Σ.) η οποία με παρεμβάσεις της ανέδειξε, αναδεικνύει και διεκδικεί την επίλυση σειράς προβλημάτων που αντιμετωπίζει το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων. Ποια είναι τα κυριότερα από αυτά τα προβλήματα;
Απ: Πράγματι. Η Πανελλαδική Ομοσπονδία Ενώσεων Στρατιωτικών (Π.Ο.Ε.Σ.), σε όλες τις μορφές της, από το κυνήγι που είχε υποστεί μέχρι τη δικαίωση και την εδραίωσή της ως Π.Ο.Ε.Σ. στη συνείδηση των χιλιάδων εν ενεργεία στρατιωτικών, έφερε μικρές και μεγάλες νίκες για όλες και όλους τις/τους στρατιωτικούς, άμεσα αντιληπτές. Ωστόσο, ο αγώνας και η διεκδίκηση για την καλυτέρευση της ζωής των στρατιωτικών, ως αναπόσπαστο και αδιαίρετο κομμάτι του Ελληνικού λαού, από την υποβάθμιση της οποίας επηρεάζονται, συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Όπως καλά γνωρίζετε, η διεκδίκηση και ο αγώνας δεν σταματά ποτέ. Τα προβλήματα που γεννά το ίδιο το αστικό κράτος, από το μένος που η ίδια αστική τάξη έχει για μεγαλύτερα κέρδη, δεν αφήνει περιθώριο εφησυχασμού ούτε και στις/στους στρατιωτικούς. Πλέον κανείς και καμία στρατιωτικός δεν πιστεύει τίποτα από τους «σωτήρες» τους. Αυτοί οι «σωτήρες» ήταν που το 2012 μείωσαν δραματικά τους μισθούς των στρατιωτικών, ως απαιτητή μνημονιακή δέσμευση. Σήμερα, αν και βρισκόμαστε πλέον στο έτος 2023 και θα περίμενε κανείς στη χώρα της ανάπτυξης και της εξόδου από τα μνημόνια, όπως ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ διαλαλούν και επιχαίρονται, θα περίμενε κανείς οι στρατιωτικοί να μην έχουν προβλήματα. Ωστόσο, μπορώ να πω μετά βεβαιότητας και πλήρους αλήθειας, ότι οι στρατιωτικοί έχουν προβλήματα. Εμπαίζονται ψυχρά και μπροστά στα μάτια τους από την τρικομματική σύμπραξη. Εκατοντάδες Επαγγελματίες Οπλίτες (ΕΠΟΠ) κινδυνεύουν σε μία διετία να δουν την πόρτα της εξόδου και της ανεργίας. Γιατί; Γιατί οι πολιτικοί ταγοί δεν ακούν ή δεν θέλουν να ακούσουν ή δεν τους αφήνουν να πράξουν. Θα βγουν στην ανεργία και δεν θα μπορούν να μπουν ούτε καν στο ταμείο ανεργίας, όπως δεν μπορούν να μπουν ούτε και οι Οπλίτες Βραχείας Ανακατάταξης (ΟΒΑ), μετά από τα τρία (3) χρόνια της θητείας τους. Επόμενο κύριο και σημαντικό πρόβλημα: «Θα δουλεύετε» λένε όλοι τους «τις νύκτες, αλλά θα πληρώνεστε για λιγότερες ώρες. Μη τα θέτε όλα δικά σας». «Θα δουλεύετε οκτώ (8) ώρες, αλλά θα πληρώνεστε για πέντε (5)». Αυτή κι αν είναι ανάπτυξη. Πρόβλημα – Νοσοκομεία: Ποια νοσοκομεία; «Δεν δικαιούστε να πηγαίνετε σε οποιοδήποτε νοσοκομείο. Μόνο στα στρατιωτικά και μην μιλάτε, μην σας τα κόψουμε κι αυτά». Αυτή κι αν είναι ανάπτυξη. Ενδεικτικά ανέφερα κάποια από τα προβλήματα. Για να παραθέσω όλα τα προβλήματα, μάλλον θα χρειάζεται να γράψω βιβλίο.
Ερ: Δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι ο πλανήτης «φλέγεται», με πολεμικές συγκρούσεις, με υπόκωφα βουητά επερχόμενων συγκρούσεων, με τους λαούς να ανησυχούν όλο και περισσότερο. Πως τοποθετείστε με βάση την πείρα σας ως στελέχους των Ενόπλων Δυνάμεων;
Απ: Δεν θα μπορούσα να διαπιστώσω και να πω κάτι το διαφορετικό. Και φυσικά δεν είναι υπερβολή. Είναι η ψυχρή πραγματικότητα. Τόσο εγώ, όσο και πολλές και πολλοί στρατιωτικοί, ανησυχούμε για τα γεγονότα που εξελίσσονται πέριξ της περιοχής μας κι όχι μόνο. Οποτεδήποτε δημοσιοποιούνται τραγικά γεγονότα, ανάβουν συζητήσεις στα στρατόπεδα για το τι θα γίνει στο μέλλον. Θα πρέπει να είναι κάποιος τρελός για να χαίρεται με ό,τι συμβαίνει γύρω του και ιδίως στην Ουκρανία, που μάλιστα ο εκεί πόλεμος μπορεί να επεκταθεί ακόμα και να οδηγήσει σε ένα γενικευμένο. Το ότι είμαστε στρατιωτικοί δεν σημαίνει ότι χαιρόμαστε με τους πολέμους. Πολλοί από εμάς τουλάχιστον, δεν είμαστε πολεμοχαρείς, αλλά αγαπάμε την ειρήνη. Άλλωστε ως παιδιά από λαϊκές οικογένειες, ως μέλη λαϊκών οικογενειών κι εμείς οι στρατιωτικοί, με τα προβλήματα που έχουν οι λαϊκές οικογένειες στην καθημερινότητά τους και τον καθημερινό αγώνα τους για να βγάλουν την ημέρα, καταλαβαίνουμε απόλυτα τι συμβαίνει. Μιλώντας όμως προσωπικά στηρίζω και προσπαθώ να βαδίσω μαζί με όσους παλεύουν για την πραγματική ειρήνη και την αλληλεγγύη των λαών. Εννοούμε βέβαια ειρήνη απέναντι σε άδικους πολέμους. Δεν γεννάται ζήτημα όταν πρόκειται για την άμυνα της χώρας. Έχω συνειδητοποιήσει πλήρως ότι οι πόλεμοι που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, δεν είναι πόλεμοι που δημιουργούν οι λαοί. Ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας, δεν είναι πόλεμος του Ρώσικου λαού, εναντίον του Ουκρανικού λαού. Κανείς Ρώσος και κανείς Ουκρανός δεν θέλει να σκοτωθεί. Δεν αρχίζει πόλεμο. Καμιά Ρώσικη και καμιά Ουκρανική οικογένεια δεν θέλει να βάψει το σπιτικό της με το αίμα του αδικοχαμένου παιδιού της. Τους πολέμους τους γεννούν οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις αστικές τάξεις των χωρών, που στο βωμό του κέρδους δεν διστάζουν να θυσιάσουν τους ίδιους τους λαούς οδηγώντας τους σε πόλεμο. Πίσω από τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας για παράδειγμα, είναι το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη μία πλευρά και η Ρωσία από την άλλη. Για χάρη των τεράστιων οικονομικών και γεωπολιτικών τους συμφερόντων, οι αστικές τάξεις των χωρών γεννούν πολεμικές συγκρούσεις. Ξεσκαρτάρουν παλιά όπλα για να μοσχοπουλήσουν νέα, πιο σύγχρονα. Δοκιμάζουν τα νέα, πιο σύγχρονα, στα πεδία των μαχών. Για τα συμφέροντα των παραπάνω, οι άνθρωποι είναι απλώς
αριθμοί σε απρόσωπα κουτιά. Είναι ένα τίποτα. Χρέος όλων μας, είναι να αγωνιστούμε για την ειρήνη. Να αναχαιτίσουμε τα σχέδια όλων αυτών, που ως γνήσιοι ιμπεριαλιστές σχεδιάζουν και υλοποιούν στις πλάτες μας και σε βάρος μας. Στις πλάτες και σε βάρος των λαών. Τη δύναμη την έχουν οι ίδιοι οι λαοί, αρκεί να το πιστέψουν. Πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε ότι ένας τέτοιος δρόμος απέναντι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και πολέμους, δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από την αποδέσμευση της χώρας από ΝΑΤΟ και ΕΕ, όπως και το κλείσιμο των πολεμικών βάσεων των ΗΠΑ.
Ερ: Από την προηγούμενη «εικόνα» δεν θα ήταν δυνατόν να λείψει η αυξανόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας …
Απ: Πράγματι. Το τελευταίο διάστημα και ενόψει των εκλογών στην Τουρκία, με τα ποσοστά του Ερντογάν να κινούνται συνεχώς μειούμενα, την ακρίβεια που μαστίζει τον Τουρκικό λαό και την ενθάρρυνση του Ερντογάν από τον πόλεμο στην Ουκρανία, με την ανοχή αν όχι το «pushing» του ΝΑΤΟ στον Ερντογάν, είχε αυξηθεί η επιθετικότητα της Τουρκικής άρχουσας αστικής τάξης που βαδίζει χέρι χέρι με τον Ερντογάν, ως γνήσιο τέκνο της. Ωστόσο, ένας αστάθμητος παράγοντας, ένα απρόβλεπτο φυσικό γεγονός, ο σεισμός, με τον λαό της Τουρκίας που είδε τους ανθρώπους του να χάνονται και να ξεσπιτώνονται νοικοκυριά, φαίνεται να βάζει στιγμιαίο φρένο στον Ερντογάν.
Προσέξτε. Στον Ερντογάν. Η αστική τάξη όμως της Τουρκίας, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, το μεγάλο κεφάλαιο όπως λέμε, πίσω ακόμα και από τα συντρίμμια βλέπει κέρδη. Οπωσδήποτε δεν θα ξεχάσει τα συμφέροντά της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Θεωρώ ότι η οποιαδήποτε ανάπαυλα ή τυχόν μείωση της επιθετικότητας της Τουρκίας θα είναι προσχηματική και πρόσκαιρη.
Ας θυμηθούμε το 1999. Εάν δεν αντιδράσει ο ίδιος ο Τουρκικός λαός, προκειμένου να ανατρέψει τα όποια σχέδια της αστικής τάξης της Τουρκίας και να μπορεί ο ίδιος να καρπωθεί τον πλούτο που παράγει, εάν δεν αντιδράσει ο Ελληνικός λαός, ώστε να μπορεί ο ίδιος να καρπωθεί τον πλούτο που παράγει και θα παράξει, η επιθετικότητα της Τουρκίας θα βρίσκεται στην επικαιρότητα. Η αλληλεγγύη που έδειξε ο Ελληνικός λαός στον Τουρκικό λαό αυτές τις ημέρες του σεισμού θα πρέπει να γίνει ο φωτεινός οδηγός του μέλλοντος. Οι δύο λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα και δεν θα χωρίσουν τίποτα.