Το κείμενο που ακολουθεί περιγράφει την προσωπική εμπειρία του υπογράφοντος από την συμμετοχή του στην οργανωτική επιτροπή των διασυμμαχικών αγώνων MILCOMP της διασυμμαχικής ομοσπονδίας εφέδρων αξιωματικών του ΝΑΤΟ – CIOR που διεξήχθησαν το διάστημα 31/7/2022 με 5/8/2022 στις εγκαταστάσεις της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων στην Βάρη Αττικής. Μιας εμπειρίας πρωτόγνωρής και χωρίς προηγούμενο στην μέχρι τώρα πορεία του ως Έφεδρος Αξιωματικός του ΕΣ
Στην διάρκεια της σταδιοδρομίας ενός Έλληνα Έφεδρου Αξιωματικού υπάρχουν πολλές μοναδικές στιγμές οι οποίες περιστρέφονται κύρια γύρω από δύο σταθμούς, την εκπαίδευση του στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και την εν συνεχεία ζωή του στην Μονάδα Εκστρατείας. Αυτοί οι δύο σταθμοί θα του προσφέρουν το σύνολο των (αξιομνημόνευτων) εμπειριών οι οποίες και θα τον συνοδεύουν στο υπόλοιπο του βίου του. Κάποιοι εξ’ ημών υπήρξαμε αρκετά τυχεροί (και πεισματάρηδες) ώστε να επιδιώξουμε και έναν τρίτο σταθμό, αυτό της συμμετοχής μας στην ενεργό εφεδρεία (την μετα-θητεία που αναφέρει εύστοχα και ένας καλός φίλος). Αυτή η μετα-θητεία θα μας δώσει, μερικές ακόμη έντονες στιγμές, παρόμοιες, παρόλα αυτά, με αυτές που ζήσαμε και στην θητεία μας. Με βάσει τα παραπάνω, κανείς μας εκ των συμμετεχόντων δεν ήταν προετοιμασμένος για αυτά που συνέβησαν την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου του 2022 στις εγκαταστάσεις της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, στην Βάρη Αττικής.
Ήταν τέλος Ιουνίου όταν έλαβα το τηλεφώνημα από τον φίλο Μιχάλη, «Γίνεται μια πολύ σημαντική εκδήλωση αρχές Αυγούστου στην Αθήνα και θέλω να συμμετέχεις, έχω μιλήσει με τον Βάκη και σε θέλει, εσένα και τον Σωκράτη μαζί!» Το τηλεφώνημα ήταν κάπως αναπάντεχο και μου έφερνε μια αναστάτωση, είχα ήδη κανονίσει τις υποχρεώσεις μου και το τελευταίο που μπορούσα να χωρέσω ήταν μια ακόμη εβδομάδα αφιερωμένη στην εφεδρεία. Το συζήτησα και με τον Σωκράτη και τελικά καταλήξαμε ότι, παρά την αναστάτωση, ήταν ευκαιρία «once in a lifetime» που εν τέλει δεν έπρεπε να την χάσουμε (και που να ξέραμε…)
Οι μέρες κύλησαν γρήγορα και το τελευταίο Σάββατο του Ιουλίου ξεκινήσαμε για Αθήνα, οι αποσκευές μας περιείχαν τα συνήθη ατομικά υλικά ενώ οι προσδοκίες μας μάλλον χαμηλές, «τουλάχιστον θα δούμε τον Γιώργο» λέγαμε μεταξύ μας και ψάχναμε πως θα σκοτώσουμε τον χρόνο που θεωρούσαμε ότι θα έχουμε. Το πρώτο σοκ ήρθε στην πύλη της Ευελπίδων, μεσάνυχτα Σαββάτου. Είχα μέχρι τότε περάσει πολλές φορές απέξω αλλά ήταν η πρώτη φορά που διάβαινα το κατώφλι της, έξαφνα ένιωσα μια περίεργη κατάνυξη στην ατμόσφαιρα. Μπήκαμε μέσα και ένας στρατιώτης μας οδήγησε στους κοιτώνες, το «σπίτι» μας για τα επόμενα επτά βράδια. Τότε ήταν που γνωριστήκαμε και με τους πρώτους συναδέλφους, μαζί με τους οποίους θα αναλαμβάναμε το έργο της διεξαγωγής των αγώνων που σε λίγο ξεκινούσαν.
Ξημέρωσε Κυριακή και είχαν εν τω μεταξύ καταφθάσει και οι εν Αθήναις συνάδελφοι, ο Χάρης, ο Γιώργος, ο Στέφανος, ο Στέλιος, πρώτα πρόσωπα και πρώτες εντυπώσεις. Με κάποιους είχατε ξαναβρεθεί αλλά τώρα θα έπρεπε να συνεργαστείτε και αυτό ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Ακολούθησε ο Antonio, ο Winnie, ο Kim και οι υπόλοιποι της διοργάνωσης, ξένοι, καινούργιες φάτσες που αρχίσαν να σου μιλάνε και να σου λένε πως δεν έχουμε χρόνο και έχουμε πολλά ακόμη που πρέπει να γίνουν. Επιπλέον υπήρχε και ένας τόνος αγωνίας και επείγοντος στην φωνή τους την ώρα που σου εξηγούσαν τα βασικά στην πρώτη ενημέρωση, «μάλλον δεν θα είναι μια βαρετή εβδομάδα» άρχισες να σκέφτεσαι… Εν τω μεταξύ και ενόσω είσαι στα εστιατόρια έχουν αρχίσει και καταφτάνουν οι πρώτες ομάδες που μετά από λίγο έχουν κατακλύσει την αίθουσα. «Ωπά!» σκέφτεσαι, «τι γίνεται εδώ;» κόσμος και ντουνιάς και μια αίσθηση πρωτόγνωρη που πρώτη φορά σου τυχαίνει (τουλάχιστον φορώντας τον μαύρο σου μπερέ). Από το ξάφνιασμα και την αποπλάνηση σε βγάζουν πολύ γρήγορα οι πρώτες ερωτήσεις οι οποίες σε λίγο γίνονται βροχή, «What time are the trials? Where is the ladies’ rooms? We lost our luggage, and we need equipment, do you know where to find some? » Ο Russel, η Elizabeth, o Carsten, έχουν πέσει πάνω σου και εσύ συνειδητοποιείς ότι για αυτούς είσαι ο Greek Army Officer, υπεύθυνος για αυτούς, χμμμ… ξεροκαταπίνεις ενώ στο βάθος ο Γιάννης, με ένα αντίστοιχο βλέμμα, δίνει οδηγίες στο ετερόκλητο πλήθος…
Φτάνει το απόγευμα και μπροστά σας βρίσκεται η τελετή έναρξης. Με τον Σωκράτη ντύνεστε, στολή 8Γ, και κατηφορίζετε για το Σύνταγμα. Η αίσθηση που αποπνέει η ατμόσφαιρα περίεργη, πρωτόγνωρη θα έλεγες, εκατοντάδες έφεδροι στολισμένοι με φανταχτερά χρώματα να πλημμυρίζουνε τα μάρμαρα του μνημείου, μπάντες να παιανίζουν εμβατήρια, κόσμος να συγκεντρώνεται και συ να αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι εδώ γίνεται κάτι που σε (σας) ξεπερνάει, κάτι που δεν μοιάζει με τίποτε από όσα έχεις κάνει μέχρι σήμερα (και ότι αυτή ήταν μόνο η αρχή). Η όμορφη βραδιά κλείνει με τον καλύτερο τρόπο στο Ζάππειο όπου οι ομιλίες δίνουν τον τόνο της συνέχειας ενώ σου δίνεται και για πρώτη φορά η ευκαιρία να αρχίσεις να παρατηρείς τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, «Αμερικάνοι, Γερμανοί, Δανοί, Εσθονοί!», «Κοίτα τι εντυπωσιακές στολές!» αναφωνείς καθώς αρχίζεις να πιάνεις και τις πρώτες δειλές κουβέντες με στελέχη από άλλες χώρες.
Δευτέρα πρωί και η αίσθηση της γιορτής έχει τελειώσει (όπως και τα ψέματα), ώρα για δουλειά. Σήμερα είναι ημέρα προπόνησης και η ομάδα σας έχει αρχίσει να συντονίζεται με τα καθήκοντά της… Είσαι υπεύθυνος για την επιμελητεία και την πληροφορική, και για τα δύο κομμάτια όμως έχεις εξαιρετικούς συνεργάτες. Ο Σωκράτης και ο Γιώργος αποπνέουν αίσθηση σιγουριάς και ασφάλειας οπότε νωρίς ακόμη αρχίζεις να ψάχνεις και που αλλού μπορείς να φανείς χρήσιμος. Δεν αργείς να ενταχθείς. Αύριο είναι η πρώτη μέρα του Στίβου Εμποδίων και ο Antonio έχει μια ανησυχία, τον απασχολούν οι λεπτομέρειες και εάν όλα θα εξελιχθούν όπως πρέπει. Αφού έχεις καταγράψει ότι σου είπε, τον ακολουθείς στην αίθουσα πληροφορικής όπου κάθεστε για να δείτε εξαρχής το πρόγραμμα. «Giannis! Is of the absolute most importance that we are precise with the time schedule!» και συ σκέφτεσαι «Antonio…come on». Η ομάδα πληροφορικής όμως είναι εκεί και σε στηρίζει συνεχώς, τέλος μετά από ατελείωτες εκτυπώσεις και μερικά απελπισμένα βλέμματα το αναλυτικό πρόγραμμα είναι επιτέλους έτοιμο (ουφ)!
Η ημέρα προχωράει, η ομάδα έχει πείσμα και πέφτετε όλοι επάνω στην επιτυχή διοργάνωση της πρώτης ημέρας των αγώνων. Ο Γιώργος Φ. (ο γυμναστής μας) γνωρίζει καλά το αντικείμενο και εξηγεί στον καθένα τι πρέπει να κάνει, ενώ ταυτόχρονα εσύ φροντίζεις να κλείσεις όποια μικρά τεχνικά κενά έχουν μείνει μέχρι το βράδυ. Παράλληλα η αντίστοιχη προετοιμασία διεξάγεται και στο κολυμβητήριο όπου ο Βασίλης Τ. με την ομάδα του τρέχει πυρετωδώς ώστε να είναι όλα έτοιμα. Είναι αργά (πολύ αργά) το απόγευμα της Δευτέρας όταν με το ζόρι έχεις πάρει τον Antonio από το χέρι και μαζί ελέγχετε ένα προς ένα όλα τα σημεία που είχες σημειώσει νωρίτερα, νιώθεις τελικά μια ανακούφιση όταν σου λέει «Giannis, we are ok for tomorrow», και συ σκέφτεσαι «όχι που θα σε αφήναμε να μας πεις ότι δεν είμαστε έτοιμοι…».
Είναι Τρίτη 07:45, πρώτη μέρα αγωνισμάτων, είστε όλοι επάνω στο αίθριο και η κα. Έφη από το κυλικείο έχει φροντίσει να σας προσφέρει εξαιρετικούς καφέδες και ζεστό πρωινό, λουκανικόπιτα και ότι άλλο τραβάει η ψυχή σας. Κάθεστε ολόγυρα και βγάζεις τις σημειώσεις σου για μια τελική επανάληψη, στην ατμόσφαιρα υπάρχει ένταση, ενθουσιασμός και προσμονή ταυτόχρονα, η στιγμή έχει φτάσει να αποδείξετε ότι μπορείτε και ότι καλώς η Πατρίδα σας εμπιστεύθηκε. Μετά από μερικές διευθετήσεις της τελευταίας στιγμής ήρθε η στιγμή να ξεκινήσετε.
Άπαντες κατεβαίνουν στον στίβο και λαμβάνουν τις θέσεις τους, η αγωνία χτυπάει κόκκινο και η προσμονή για να πάνε όλα καλά επίσης. Η πρώτη ομάδα φεύγει, αγωνίζεται και τερματίζει! Μια ανακούφιση βγαίνει από μέσα σου… Ο ενθουσιασμός όλων αρχίζει να ανεβαίνει καθώς και άλλες ομάδες διαδοχικά διαβαίνουν επιτυχώς τον στίβο. Όλα πάνε καλά, σκέφτεσαι, και οι φιλοξενούμενοι είναι ευχαριστημένοι, οι ομάδες καταφθάνουν η μία μετά την άλλη και όλα κυλάνε ρολόι. Είστε όλοι απλωμένοι και ο καθένας έχει το πόστο του, ακόμη και οι στρατιώτες είναι άψογοι, τους έχετε πει ότι εδώ εκπροσωπούνε την Ελλάδα (δεν έχετε πει ψέματα). Κάποια στιγμή μια μικρή αβαρία σταματάει την ροή αλλά και αυτή αντιμετωπίζεται γρήγορα, είστε προετοιμασμένοι και για αυτό το ενδεχόμενο.
Μετά το μεσημέρι και ένα γρήγορο σνακ ήρθε η ώρα της κολύμβησης, έχετε όμως κάνει ήδη την αρχή και πλέον ανεβάζετε ρυθμούς. Το πρόγραμμα κυλάει γρήγορα και χωρίς αναπάντεχα, ο καθένας ξέρει την θέση του και η ομάδα σας αρχίζει μπροστά στα μάτια σου να μετασχηματίζεται. Πλέον δεν είστε κάποιοι που μαζεύτηκαν εκεί «τυχαία» αλλά αρχίζετε να αποκτάτε συναίσθηση αυτού που γίνεται και του ρόλου που σας έχει ανατεθεί, η διαφαινόμενη αποστολή αρχίζει να επιδρά καταλυτικά στον τρόπο που αντιμετωπίζετε εαυτόν και συναδέλφους. Η μέρα κλείνει αργά τα μεσάνυχτα με τον καλύτερο τρόπο, μερικές παγωμένες μπύρες και αγαπημένη μουσική παρέα με φίλους, συνεργάτες, λιωμένοι από την κούραση αλλά γεμάτοι με τρόπο απερίγραπτο και ακατανόητο σε οποιονδήποτε δεν είναι εκεί.
Τετάρτη πρωί εσύ και ο Σωκράτης κάνετε μια γρήγορη επίσκεψη στο συνέδριο στο κέντρο της πόλης. Πρέπει να συναντήσετε τον Στρατηγό, Πρόεδρο του ΣΑΙΤΘ αλλά ταυτόχρονα να επιστρέψετε γρήγορα και στο πεδίο όπου οι συνάδελφοί σας έχουν αναλάβει από νωρίς θέσεις. Σήμερα έχει σειρά το πιο απαιτητικό ίσως από τα αγωνίσματα, ο προσανατολισμός πεδίου (orienteering). Είναι κιόλας 11 όταν τους συναντάτε στο πεδίο όπου γρήγορα μπαίνεις και εσύ σε έναν από τους σταθμούς. Η μέρα πάει καλά με την κόπωση όμως να αρχίζει σταδιακά να κάνει την εμφάνισή της. Είναι αργά το απόγευμα όταν και οι τελευταίοι από την ομάδα σας έχουν επιστρέψει πίσω στα εστιατόρια, αποκαμωμένοι, με ένα βαθύ όμως χαμόγελο ο καθένας στο (σκονισμένο και ηλιοκαμένο) πρόσωπό του, ένα χαμόγελο ικανοποίησης και εκπλήρωσης ενός στόχου. Τα σώματα είναι βαριά όμως το φαγητό έχει γεύση εξαίσια και η παρέα που πριν λίγες ώρες στριμωχνόταν στην καρότσα ενός Mercedes 290 1¼ (της γνωστής «καναδέζας») απολαμβάνει τώρα τα πειράγματα και την γλυκιά επίγευση της επιτυχίας. Πλέον η ολοκλήρωση της διοργάνωσης είναι μπροστά και αρχίζεις να σκέπτεσαι ότι τελικά όλα μπορεί να πάνε και πολύ καλά. Η μέρα κλείνει με ακόμη μια βραδιά παγωμένης μπύρα, μουσικής και καλής παρέας, μιας παρέας όμως που είναι τώρα διαφορετική, πιο δεμένη από χθες και που τα πρόσωπα της αρχίζουν να αποκτούν ένα νέο βάθος και μια υπόσταση που σε βάζει σε σκέψεις καθώς φέρνεις στο μυαλό σου το «Ταχυδρομείο του Νότου» πριν κοιμηθείς.
Την Πέμπτη με το ξύπνημα η ατμόσφαιρα στον θάλαμο είναι πανηγυρική. Χαμόγελα και πειράγματα παντού, χαρούμενες φάτσες να πηγαινοέρχονται στα λουτρά και μια αίσθηση στην ατμόσφαιρα που μπορεί να περιγραφεί μόνο με την φράση «ναι, ρε μάγκα μου, το ‘χουμε, μπορούμε!» Ακολουθεί ο καθιερωμένος καφές στο αίθριο και μια ωραία αναμνηστική φωτογραφία με την ολομέλεια να κάθεται αμφιθεατρικά. Σήμερα η μέρα περιλαμβάνει Α’ βοήθειες μάχης και εκτίμηση απόστασης. Μαζί με τον Σωκράτη έχεις αναλάβει το δεύτερο αντικείμενο και είναι μια καλή ευκαιρία για πρώτη φορά να γνωρίσετε όλες τις ομάδες μία προς μία, και τις τριανταεννιά. Μαζί σας από το πρωί είναι ο Kim, αξιωματικός επικεφαλής του διαγωνισμού, καθώς και ο Συνταγματάρχης των US Navy Seals, Staats. Ταυτόχρονα με τον δικό σας σημείο αξιολόγησης τρέχει και ο σταθμός των Α’ βοηθειών μάχης, το βλέπετε στο βάθος απέναντι και το θέαμα είναι ομολογουμένως εντυπωσιακό, μαχητές με όπλα παρατεταμένα, τραυματίες να κείτονται κάτω και το αληθοφανές αίμα των τραυματιών να κάνει την εικόνα απόκοσμα ρεαλιστική. Νωρίς το μεσημέρι έχετε όλοι τελειώσει και μαζευτεί στα εστιατόρια, όλοι είναι γεμάτοι και υπάρχει μια διάχυτη χαρά μεταξύ των διαγωνιζομένων για το γεγονός ότι τα πλέον απαιτητικά είναι πλέον πίσω σας. Η υπόλοιπη μέρα περιλαμβάνει μια έκπληξη καθώς έχει προγραμματιστεί μπάνιο για όλους στην κοντινή παραλία ενώ το βράδυ θα μαζευτείτε πάλι όλοι για ελληνική βραδιά με φαγητό μουσική! Η αίσθηση χαλάρωσης μετά από τόσες μέρες είναι απερίγραπτη, η παραλία είναι καλοδεχούμενη από όλους ενώ ένας αυτοσχέδιος αγώνας ράγκμπι (ΗΠΑ γαρ) κατέληξε, όχι απρόσμενα, σε ένα ανελέητο κυνήγι της περίεργης καφετιάς μπάλας… Η μέρα έκλεισε εξίσου όμορφα και εντυπωσιακά με τις διαγωνιζόμενες ομάδες να έχουν ετοιμάσει τα καθιερωμένα για την ημέρα δρώμενα σχηματίζοντας σε πολλές περιπτώσεις χαμόγελα αμηχανίας, έκπληξης αλλά κυρίως χαράς στα πρόσωπά μας. Στο τέλος όλοι γυρίσαμε πίσω γεμάτοι και με προσμονή για την τελετή λήξης της επόμενης.
Παρασκευή και η τελευταία μέρα ξημερώνει… Όλα πλέον είναι πιο χαλαρά καθότι μας απομένει μόνο η τελετή λήξης. Και αυτή όμως πρέπει να διεξαχθεί άψογα οπότε γρήγορα μπαίνουμε και πάλι σε ρυθμούς διοργάνωσης. Οι ομάδες καταφθάνουν και σύντομα ταχτοποιούμαστε όλοι στο μεγάλο αμφιθέατρο της Σχολής. Ο χώρος είναι εντυπωσιακός και κατανυκτικός ταυτόχρονα. Αναλογίζεσαι που βρίσκεστε και σε πιάνει ρίγος, στην φωλιά των Ελλήνων Αξιωματικών του Στρατού Ξηράς, στην κοιτίδα όλων εκείνων που συνάντησες στην θητεία και στην πορεία σου σαν Έλληνας Έφεδρος Αξιωματικός. Τον αναλογισμό διακόπτει ο Συνταγματάρχης Staats με έναν λόγο εξαιρετικό αφιερωμένο σε έναν συνάδελφο Γερμανό ο οποίος χάθηκε νωρίς. Τα λόγια του Staats σε διαπερνούν σαν ηλεκτρικό ρεύμα, είναι σαν να είσαι μέρος ενός σκηνικού ταινίας και μπροστά σου ο πρωταγωνιστής να ξεδιπλώνει τον μονόλογο που κορυφώνει την πλοκή της ταινίας. Πριν τις απονομές, ο Διοικητής της Σχολής παίρνει τον λόγο και στην εισαγωγή του ακόμη σας καλεί, την ομάδα σας των Ελλήνων Εφέδρων Αξιωματικών, να σηκωθείτε όρθιοι και σας απευθύνει ένα θερμό ευχαριστώ λουσμένο από ένα εκκωφαντικό χειροκρότημα από όλους τους παρόντες. Η στιγμή είναι συγκλονιστική και κάνει το κορμί σου να ριγήσει… «τα καταφέραμε» σκέφτεσαι… Η τελετή ολοκληρώνεται γρήγορα και σύντομα βρίσκεστε μόνοι σας, μεταξύ σας, μπροστά στο ηρώο της μεγάλης πλατείας της Σχολής. «Άνδρες, Προσοχή!, Αναφέρω Αξιωματικοί Παρόντες 20!», Αναφορά και λίγα, προσεχτικά διαλεγμένα, λόγια από τον Φίλιππο, Πρόεδρο της Ομοσπονδίας, ολοκληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο την διαδικασία των απονομών.
Η εβδομάδα τελειώνει όπως άρχισε, με μια εντυπωσιακή τελετή λήξης στο ξενοδοχείο φιλοξενίας. Όλοι φοράνε τις καλές στολές και μια πανδαισία χρωμάτων γεμίζει την αίθουσα. Προσπαθείς να αποθανατίσεις τις στιγμές με όποιο τρόπο μπορείς, φωτογραφίες, βίντεο, συνεντεύξεις. Πραγματικά βιώνεις, βιώνετε, κάτι πρωτόγνωρο. Έλληνες Έφεδροι Αξιωματικοί, στέκεστε επάξια και καταξιωμένοι δίπλα στους εν ενεργεία συναδέλφους σας, Έλληνες και ξένους. Δεν έχετε να ζηλέψετε τίποτα, φέρατε άψογα εις πέρας τα καθήκοντά σας και τώρα δέχεστε τα συγχαρητήρια των διοργανωτών. Τι και εάν οι στολές σας δεν φέρουν κανένα παράσημο, για εσάς είναι γεμάτες και κατάφορτες από την υπερηφάνεια και την ικανοποίηση για το έργο που επιτελέσατε, νιώθετε ισότιμοι και αυτό σας αρκεί.
Τελευταίο Σάββατο και τα αισθήματα είναι ανάμικτα… Χαρά για όσα έγιναν και λύπη για το ότι τελείωσαν, χαρμολύπη είναι η καλύτερη έκφραση, δεν μιλάτε πολύ καθώς μαζεύετε, ξέρετε ότι αυτό που ζήσατε έλαβε τέλος και δεν θα επαναληφθεί ποτέ ξανά, με τον ίδιο τρόπο και τους ίδιους ανθρώπους τουλάχιστον. Ένας αποχαιρετιστήριος καφές στον φούρνο έξω από την Σχολή σας δίνει την ευκαιρία να πείτε δύο κουβέντες για αυτά που ζήσατε. Η ατμόσφαιρα εξακολουθεί να είναι βαριά και μέσα σας θέλετε με κάποιον τρόπο να μην τελειώσει. Δυο αγκαλιές και μια υπόσχεση για γρήγορη επανασύνδεση είναι η τελευταία σας εικόνα καθώς παίρνετε ο καθένας τον δρόμο της επιστροφής.
Αυτές οι οχτώ ημέρες ήταν αρκετές για να μας σημαδέψουν ανεξίτηλα. Ανεξάρτητα με το τι προσδοκίες είχε ο καθένας μας, η πραγματικότητα ήρθε, και με ένα τρόπο σαρωτικό, σαν ένας οδοστρωτήρας, μας πήρε και μας «ζύμωσε» μαζί. Και το έκανε αφού πρώτα άλεσε στις πέτρες της τον καθένα μας, του διέλυσε το «εγώ» και έβγαλε από μέσα του όλα εκείνα τα αναγκαία που συνθέτουν το «εμείς».
Γυρνώντας πίσω και αναλογιζόμενος έναν έναν τους συναδέλφους μου, πραγματικά δεν μπορώ να σκέφτω κάποιον που θα μπορούσε να μην είναι εκεί. Ο Διονύσης Φάκος με την σοβαρότητα και την επιμέλειά του. Ο Χρήστος Αλτσαντζής με την προθυμία του και την στρατιωτικοποίησή του, ο Χάρης Δανδράκης με την επιβλητική παρουσία του, που έβαζε σειρά εκεί που χρειάζονταν. Ο Σωκράτης Παπαδόπουλος που σε έκανε να μην σκέφτεσαι εάν θα έχεις φαγητό ή όχι μια και το είχε πάρει πάνω του. Ο Νίκος Επιτροπίδης που ήταν πάντα εκεί που τον χρειαζόσουν και έτρεχε να κάνει ότι του ζητήσεις. Ο Μιχάλης Φωκάς, η ψυχή της ομάδας που σε ενέπνεε με τον όραμα που έβλεπε να ξεδιπλώνεται μπροστά του. Ο άλλος Μιχάλης, ο Δήμας, της ομάδα μου, πάντα σοβαρός και στιβαρός, ήσουν ήσυχος για ότι του ανέθετες. Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης, ο ακούραστος αγωνιστής που δεν θα ησύχαζε ένα δεν έφερνε άψογα εις πέρας αυτό που είχε αναλάβει. Ο Γιώργος Μιχαήλ. ένας άνθρωπος ήρεμος και αποτελεσματικός, που ήξερε να βγάζει την δουλειά και ταυτόχρονα να ηρεμεί τα πνεύματα όταν χρειάζεται. Ο Γιάννης Αργυρόπουλος, ο ακούραστος! Ήταν πάντα πρώτος και χωρίς να παραπονεθεί ούτε μια στιγμή. Ο Παναγιώτης Καρακώστας που έγινε θυσία για να βρει αυτά που του ζητούσες και εκτελούσε πάντα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ο Βασίλης Παπαθανασίου πάντα έτοιμος για να σου ετοιμάσει ότι χρειαστείς, πριν το χρειαστείς ενώ τι να πει κανείς για τον Βασίλη Τόκα, το κομάντο με τις ατελείωτες ιστορίες του, ήταν η ψυχή και η χαρά της ομάδας μας. Όπως επίσης τι να πει κανείς φυσικά και για τον Στέλιο Μορφοβασίλη, ακούραστος και ψυχή, παλικάρι που κέρδισε τον σεβασμό όλων μας. Ψυχάρα επίσης και ο Γιώργος Φραγκιαδάκης, γνώστης και δουλευταράς σου έδινε τον τόνο του επαγγελματία και του ότι όλα θα πάνε καλά. Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης, άνθρωπος της δουλειάς τράβαγε πάντα πρώτος και δεν άφηνε πίσω κανένα όπως φυσικά και οι δύο Ταγματάρχες μας ο Γιάννης Ντενησιώτης και ο Νίκος Τσοκαρίδης, παλικάρια που στην πράξη έδειξαν ότι η ηλικία δεν είναι παρά ένας αριθμός και αυτό που μετράει είναι η ψυχή, τι να πεις… Ενώ φυσικά τα λόγια περιττεύουν για την ηγεσία μας, τον Βάκη Λαδόπουλος και τον Πρόεδρο, Φίλιππο Κωσταρά, απέραντος σεβασμός για υπόκλιση στο τεράστιο προσωπικό ρίσκο που ανέλαβαν με αυτή την διοργάνωση, τους αξίζει κάθε ανταμοιβή από το αποτέλεσμα.
Είκοσι χρόνια τώρα η εφεδρεία μου έχει δώσει στιγμές πραγματικά ανεπανάληπτες, με έχει κάνει να έρθω πολύ κοντά σε ανθρώπους και μηχανές, να δεθώ με συναδέλφους και να νιώσω μέλος μιας μεγαλύτερης οικογένειας. Αυτή την φορά όμως ήταν διαφορετικά. Ήταν ο σκοπός που μαζευτήκαμε εκεί που έκανε την Αποστολή διαφορετική. Δεν υπήρχε περίπτωση οι αγώνες που θα διεξαχθούν στην Πατρίδα μας να μην είναι ΑΨΟΓΟΙ, το είπαμε, το πιστέψαμε, το κάναμε πράξη, όλοι μαζί. Όπως όμως και δεν υπήρχε περίπτωση όλοι αυτοί που ήλθαν και αγωνίστηκαν στην Ελλάδα, φεύγοντας, να μην ακούσουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει να στέκεις φύλακας-ακρίτας των συνόρων (και) της δικής τους Ευρώπης. Και αυτή την παρακαταθήκη, αυτό το γεγονός, αδέρφια μου, το «πήγαμε ταμείο» και το πήραμε πίσω μαζί μας. Και αυτό δεν αλλάζει ότι και να γίνει μετά, είναι δική μας περιουσία, για πάντα.
Εφ. Υπλχος Ιωάννης Κάλυμνος
Θεσσαλονίκη 21 Αυγούστου 2022
