Του Σχη ε.α. Τσουκαράκη Ανέστη
Επιτίμου Προέδρου της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Ενώσεων Στρατιωτικών (Π.Ο.Ε.Σ.)
Φαίνεται ότι ο όρος «μέριμνα προσωπικού» για την κυβέρνηση και την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας είναι άγνωστος. Εδώ και τρία (3) και πλέον χρόνια διακυβέρνησης τίποτα δεν είδε το προσωπικό που να το ανακούφισε.
Όταν επρόκειτο να δώσει στα μόνιμα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων η κυβέρνηση, τα αντιμετώπιζε και συνεχίζει να τα αντιμετωπίζει ανάλογα με τη δημοσιονομική προσαρμογή η οποία, ακόμη και αυτή, προσαρμόστηκε στις δημοσιονομικές ανάγκες έναντι κορωνοϊού και τώρα πλέον και έναντι του πολέμου στην Ουκρανία και τις επιπτώσεις αυτού στη Χώρα μας. Όταν επρόκειτο να πάρει, με τη δωρεάν εμπλοκή τους σε ο,τιδήποτε δεν μπορεί να αντεπεξέλθει η κρατική μηχανή, οι άλλοι φορείς, τα αντιμετώπιζε και συνεχίζει να τα αντιμετωπίζει ως «θεούς» ως «το κάτι άλλο».
Ενώ γνωρίζει πολύ καλά η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας ότι σπίτια για να καλύψουν τις στεγαστικές ανάγκες όλου του μετακινούμενου προσωπικού δεν υπάρχουν, ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι οικήματα για ολιγοήμερες διακοπές δεν φτάνουν για όλους, έρχεται (ή τουλάχιστον δεν ελέγχει τι συμβαίνει) να αυξήσει έως και 100% το αντίτιμο που καταβάλλουν τα στελέχη που αναζητούν στέγαση.
Αυτό πάλι, που τα στελέχη θα πρέπει να πληρώσουν για τη στέγασή τους κατά τη μετάθεσή τους σε ξενώνες μέχρι να βρουν σπίτια, που το πάμε; Πού ακούστηκε; Αντί να έχουν εξασφαλισμένο σπίτι, με βάση τις οικογενειακές ανάγκες του κάθε στελέχους και με το κλειδί στο χέρι, όπως γίνεται σε σύγχρονους Ευρωπαϊκούς Στρατούς, στην Ελλάδα πρέπει να πληρώσουν κι από πάνω. Τι να πει κανείς; Αλλά και αυξήσεις; Σήμερα που όλα αυξάνονται (ενοίκια, ενέργεια, τρόφιμα, καύσιμα) η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, έτσι φαντάζεται τη μέριμνα; Με αυξήσεις;
Ενδεικτικοί οι παρακάτω πίνακες:
Τι να πει κανείς;