Χθες Πέμπτη 13η Ιουνίου 2024, εορτάστηκε και στην Σύμη μεγαλοπρεπώς η μεγάλη Δεσποτική εορτή της Αναλήψεως του Κυρίου. Κέντρο της Πανηγύρεως ήταν ο γραφικότατος παραθαλάσιος Ι. Ναός της Αναλήψεως, όπου ο Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος προέστη το πρωί της Λειτουργικής Συνάξεως, έχοντας συλλειτουργούς τον Γεν. Αρχιερατικό Επίτροπο π. Στέφανο Μακρή, τον π. Αντώνιο Μανιά και τον π. Γεώργιο Κακακιό.
Το αναλόγιο διακόνησε ο Ιεροψάλτης κ. Αγαπητός Μιχελλής, ο κ. Δημήτριος Κοπανίδης και ο κ. Ιωάννης Μονδάνος, οι οποίοι διά της ιεράς υμνωδίας, συνέβαλαν καθοριστικά στην πνευματική ανάταση των πιστών, που για μια ακόμη χρονιά κατέκλυσαν τον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό, ο οποίος, σημειωτέον, κοσμείται με εκπληκτικής ξυλογλυπτικής τέχνης τέμπλο και ιερές Εικόνες, μεταφερθέντα από τις έναντι αλησμόνητες Πατρίδες, ολίγον προ της τραγωδίας εκείνου του μαύρου θέρους του 1922. Μεταξύ άλλων παρέστη και ο Διοικητής Δ.Α.Ν. Σύμης Συνταγματάρχης κ. Γεώργιος Ζιώγας.
Ο Μητροπολίτης , ο οποίος κήρυξε και τον θείο λόγο αναλύων τα υψηλά νοήματα της Εορτής, μετά την Θ. Λειτουργία προέστη της Λιτανείας της ι. Εικόνος και εν συνεχεία ευλόγησε τους προσφερομένους Άρτους. Μετά το πέρας, η φιλόξενη Επιτροπή του Ι. Ναού προσέφερε καφέ και τα καθιερωμένα εόρτια κεράσματα στους συμμετέχοντες πιστούς, ώστε η πνευματική χαρά να διοχετευθεί και στην διαπροσωπική επαφή και επι-κοινωνία των ανθρώπων.
Η Ανάληψη αποτελεί το τελευταίο γεγονός της επίγειας ζωής του Χριστού. Η λαμπρότητα της εορτής είναι τόσο μεγάλη, διότι αναλαμβανόμενος ο Κύριος στον Ουρανό ανύψωσε στον θρόνο της μεγαλωσύνης του Θεού την ανθρώπινη φύση άμεμπτη και άσπιλη. Ο Θεός Πατέρας ευφράνθηκε να δεί τον αληθινό Άνθρωπο, όπως τον είχε συλλάβει προ καταβολής κόσμου και κατέπεμψε στη γη το Πνεύμα το Άγιο, για να σφραγίσει τη συμφιλίωση του Θεού με τον άνθρωπο, ότι τα διεστώτα ενώθηκαν. Στο Πρόσωπο του Χριστού ο Θεός δέχθηκε όλη την ανθρωπότητα.
Μετά την Ανάληψη οι Απόστολοι με την προσδοκία της επαγγελίας του Πατρός να φλέγει την καρδιά τους, ζούσαν με μεγάλη ένταση, «προσκαρτερούντες τη προσευχή και τη κλάσει του άρτου». Για δέκα ημέρες βίωσαν τον πόνο της στερήσεως του αγαπημένου Διδασκάλου τους. Την θλίψη τους όμως την μετέτρεψαν σε πύρινη προσευχή, και αυτό τους ενίσχυσε και τους έκανε δεκτικούς στο χάρισμα του Παρακλήτου, που την ημέρα της Πεντηκοστής ενήργησε εντός τους έκρηξη θεογνωσίας και τους οδήγησε «εις πάσαν την αλήθειαν».
Σκοπός της περιόδου του Πεντηκοσταρίου και ιδιαιτέρως των τελευταίων δέκα ημερών είναι να διεγείρει μέσα μας την αποστολική αυτή ένταση, να ανάψει τον πόθο για το χάρισμα της Πεντηκοστής, ώστε να δεχθούμε και εμείς μικρή πύρινη φλόγα του Πνεύματος, η οποία θα μας καταστήσει ικανούς να επικαλούμαστε «στεναγμοίς αλαλήτοις» το άγιο Όνομα του Κυρίου Ιησού και θα ενισχύσει την φύση να βαστάσει το πλήρωμα της θείας αγάπης. Άλλωστε, ο προαιώνιος προορισμός για τον οποίο δημιουργήθηκε ο άνθρωπος, είναι να γίνει μέτοχος του Αγίου Πνεύματος και εν Αυτώ να δοξάζει τον Θεό και να δοξάζεται από Εκείνον εις τους ατελευτήτους αιώνας.
