Διανύοντας την Τρίτη εβδομάδα της Αγίας Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας εορτάζει στις 25 Μαρτίου την μεγάλη εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Μια Θεομητορική εορτή που προβάλλεται το πρόσωπο της Παναγίας μας και μέσα από αυτό το γεγονός αρχίζει να ξεδιπλώνεται το σχέδιο της Θείας Οικονομίας για την σωτηρία του ανθρώπου μέσα από τον ερχομό του Υιού και Λόγου του Θεού στον κόσμο. Το μήνυμα που κομίζει ο Αρχάγγελος είναι ότι Θεός μεθ’ ημών. Αυτόν που οι προφήτες προεφήτευσαν τώρα ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να έλθει και να συναναστραφεί με τον άνθρωπο λαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση. Η Παναγία μας θα αποτελέσει το δώρο της ανθρωπότητας στο σχέδιο αυτό. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας στέκονται με μεγάλο σεβασμό απέναντι αυτού του προσώπου που με την υπακοή Της ένωσε τον ουρανό με την γη, ένωσε τους αγγέλους με τους ανθρώπους, τα ουράνια με τα επίγεια, τα ορατά με τα αόρατα, τα φθαρτά με τα άφθαρτα.
Μέσα από την συνομιλία του Αρχαγγέλου Γαβριήλ με την Θεοτόκο αποκαλύπτονται μηνύματα ελευθερίας και ζωής. Αποκαλύπτεται η υπόσχεση του Θεού προς τον άνθρωπο για μια ζωή απαλλαγμένη από την δουλεία και τον θάνατο. Μέσα από αυτήν την επικοινωνία η νεαρά αυτή κόρη θα ανατρέψει την συνομιλία του διαβόλου με την Εύα και θα γίνει πρόξενος χαράς, ευλογιών και πηγή παροχής ουρανίων δωρεών και αγαθών. Ο Ωριγένης ένας μεγάλος εκκλησιαστικός συγγραφέας θα πει στον χαιρετισμό του Αρχαγγέλου : «Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά Σου», ότι δεν είχε βρει άλλον παρόμοιο χαιρετισμό που δόθηκε σε άνθρωπο και απεκάλυπτε τέτοια ουράνια χαρά και προσδοκία. .Στο πρόσωπο της Παναγίας λύεται η κατάρα και έρχεται η ευλογία μέσα από την πληρότητα των χαρισμάτων που είχε καλλιεργώντας τα μέσα στον Ναό του Θεού που ανατράφηκε. Η Παναγιά με την αποδοχή του μηνύματος αναλαμβάνει την ευθύνη στη μετοχή Της στο μυστήριο του Σταυρού που αποκαλύπτεται με τα λόγια του Συμεών την ημέρα της υποδοχής του Κυρίου στον Ναό ως βρέφος και επιβεβαιώνεται πάνω στο Σταυρό.
Παράλληλα με αυτή την εορτή του Ευαγγελισμού εορτάζουμε και την εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου 1821. Θέλοντας να μιλήσω για το γεγονός αυτό μου έρχονται οι στίχοι του ποιητή Γεώργιου Σεφέρη που λέει :‘’Δεν θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά να μου δοθεί ετούτη η χάρη γιατί και το τραγούδι το φορτώνουμε με τόσες μουσικές που σιγά σιγά βουλιάζει’’. Και πραγματικά πολλές φορές αρεσκόμαστε σε λόγια, σε βαρύγδουπες προτάσεις, κάνοντας αναφορά σε πρόσωπα και γεγονότα τα οποία δεν τα φέρνουμε στο σήμερα, δεν τα τοποθετούμε στην καθημερινότητα μας, με αποτέλεσμα να μένουμε στην επιφάνεια και να μην εισχωρούμε στην ουσία, στερώντας από τον εαυτό μας τα αληθινά μηνύματα που οικοδομούν ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Ο εορτασμός της εθνικής μας εορτής μας μιλά για έναν νέο ευαγγελισμό, ένα νέο μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας που ανέτειλε για τους υπόδουλους Έλληνες που ανέμεναν εξ ουρανού το μήνυμα της Αναστάσεως του γένους μας.
Τα δάκρυα και τα αίματα των προγόνων μας, πότισαν για τα καλά αυτά τα ευλογημένα χώματα στα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς. Ο σπόρος της ελευθερίας ποτίστηκε όχι από την βροχή και το νερό των αγροτών, αλλά από τα δάκρυα εκείνα που ανέβαιναν στον ουρανό ως θυμίαμα. Ο σπόρος της ελευθερίας ποτίστηκε από το αίμα των ηρώων και των αγωνιστών μας, που δεν έπαψαν να αγωνίζονται χωρίς να υπολογίζουν την αριθμητική υπεροχή του εχθρού έναντι της δικής των αδυναμίας. Σε αυτό το ζύμωμα της γης με την θυσία την επαναστατημένων Ελλήνων ο ποιητής Βασίλειος Ρώτας έγραψε: «Διαβάτη στάσου προσοχή δω κάτω κείτονται νεκροί που δεν επρόδωσαν ποτέ ποτέ δεν είπαν ψέματα τύραννο δεν προσκύνησαν. Διαβάτη στάσου προσοχή και με άξιο νου μελέτα τους τι κι αν χαίρεσαι τ’ ωραίο φως κι αν όλο θάρρος περπατάς κι αν σ’ αγαπάνε κι αγαπάς, κι ότι καλό έχεις στη ζωή στο χάρισαν τούτοι οι νεκροί. Διαβάτη στάσου προσοχή και μ’ άξιο νου μελέτα τους.’’
Αυτοί οι νεκροί είναι η αιτία της δικής μας ελευθερίας, Αυτοί οι νεκροί είναι η αιτία που η Ελλάδα για μια ακόμη φόρα έδωσε μαθήματα ήθους και αξιοπρέπειας σε όλο τον κόσμο. Αυτοί οι νεκροί είναι η αιτία για να αποκαλυφθεί για μια ακόμη φορά ότι «τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά εστί τω Θεώ». Οι νεκροί αυτό, οι ήρωες μας ήταν πρόσωπα απλά, με ταπείνωση, με πίστη, με καρδιά γεμάτη από γενναιότητα και με φρόνημα άξιο των μεγάλων προσωπικοτήτων της αρχαίας μας ιστορίας που διδάσκονταν μέσα στο κρυφό σχολειό, κάτω από το ταπεινό φως του κεριού και του καντηλιού με την φροντίδα και την αγάπη του απλού παπά και καλόγερου που μέσα στο Ναό του Θεού, κάτω από την απειλή του θανάτου, με εικόνες καθημερινά ανθρώπων να θυσιάζονται στο βωμό της ελευθερίας, μετέδιδαν την ελπίδα για την συνέχιση της ζωής και της ιστορίας αυτού του τόπου.
Ο σπόρος της ελευθερίας ποτίστηκε και από το αίμα των Νεομαρτύρων, των προσώπων εκείνων που έδωσαν την μαρτυρία και την ομολογία τους για τον Χριστό και για την πατρίδα. Αγνοί πατριώτες ήταν, απλοί ανώνυμοι άνθρωποι της καθημερινότητας, χωρίς να επιδιώκουν και να ζητούν τίποτα, έχοντας υψηλό το αίσθημα της πίστεως και της αγάπης των για τον Χριστό. Άνθρωποι που δεν έκαναν εκπτώσεις πίστεως και δεν υποχωρούσαν στις απειλές του κατακτητή. Πιστοί στις παραδόσεις της Αγίας μας Ορθοδοξίας μέχρι τέλους. Ασφυκτιούσαν βλέποντας την ταφόπλακα που προσπαθούσε ο κατακτητής να επιβάλει στο λαό μας για να κλείσει και να σβήσει τα όνειρα, τις ελπίδες, την γνώση και την πρόοδο. Εξεγείρονταν μπροστά στην καταπίεση και υποδούλωση της πίστεως μας μέσα από τους βίαιους εξισλαμισμούς και όλες εκείνες τις βιαιότητες που εφάρμοζαν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες γίνονταν νέοι Γεώργιοι, Δημήτριοι, Θεόδωροι, Αικατερίνες, Βαρβάρες.
Ακόμα όμως και αν κάποιες φορές κάποιοι από αυτούς λοξοδρομούσαν, γονάτιζαν, έπεφταν, έχαναν την πίστη τους, επέστρεφαν μετανιωμένοι στην αγκαλιά της μητέρας Εκκλησίας και επισφράγιζαν την μαρτυρία και την ομολογία της πίστεώς των με το μαρτύριο του αίματος ξεπλένοντας κάθε αμαρτία τους και απεδείκνυαν ότι ο Έλληνας και δη ο Ορθόδοξος Χριστιανός αναγνωρίζει τα λάθη του και τα διορθώνει με όποιο τίμημα και αν είναι αυτό, προσφέροντας τον εαυτό του ζωντανή θυσία στη θυσία του πρώτου που θυσιάστηκε από αγάπη για τον άνθρωπο, Κύριο μας Ιησού Χριστό.
Έτσι μέχρι και σήμερα όπου που και αν σκάψεις, όπου και αν ψηλαφήσουν τα χέρια σου, όπου και αν νοιώσεις την ανάγκη να σκύψεις για να φιλήσεις τα αγιασμένα χώματα του τόπου μας, θα βρεις πάντοτε νωπή την μαρτυρία του ενδόξου παρελθόντος μας, θα ακούσεις τις ιαχές του πολέμου, θα δεις μάχες και νίκες, θα ακούσεις ιστορίες αληθινές και όχι σενάρια τηλεοπτικών σειρών που προβάλλονται στις τηλεοράσεις μας και τις παρακολουθούμε με θρησκευτική ευλάβεια, αγνοώντας την ιστορία και τους ήρωές μας.
Οι εθνικές μας εορτές, μας δίνουν την δυνατότητα να δούμε το σήμερα μέσα από τα μάτια του χθες. Μας δίνουν την δυνατότητα να διδαχθούμε μέσα από την ιστορία και να καλλιεργήσουμε όλα εκείνα τα ιδανικά που μας κράτησαν και μας κρατούν ως έθνος παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες τις οποίες αντιμετωπίζουμε. Διαπιστώνουμε μέσα από την ανάγνωση της ιστορίας μας, ότι η πορεία μας μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι δεν ήταν και δεν είναι ομαλή και εύκολη. Αυτό το μικρό κομμάτι του πλανήτη που λέγεται Ελλάδα, είχε να αντιμετωπίσει εχθρούς, κατακτητές, πολέμους, αδικίες και οτιδήποτε άλλο συνεπάγεται με όλα αυτά που δεν εξασφάλιζαν την ηρεμία, την ησυχία, την γαλήνη και πάνω από όλα την ειρήνη. Παρ’ όλα αυτά οι Έλληνες απέδειξαν έναν ξεχωριστό και μοναδικό δυναμισμό, μια διαφορετική κουλτούρα και παράδοση, μια καρδιά όχι λιονταριού γιατί είναι μικρή, αλλά ενός ανθρώπου με υπερφυσικά χαρίσματα, που μας έκανε και μας κάνει να αντέχουμε και πάνω από όλα να υπερνικούμε και να ξεπερνούμε τα οποιαδήποτε προβλήματα και αν αναφύονται από εξωγενής παράγοντες ή από εσωτερικά προβλήματα και διχόνοιες, που ποτέ δεν έλειψαν και δεν λείπουν από αυτόν τον τόπο.
Η 25η Μαρτίου του 1821, μας δίνει και φέτος την δυνατότητα να ψηλαφήσουμε και να ανακαλύψουμε κάτι καινούριο μέσα από την ιστορία της περιόδου αυτής. Μας δίνει την δυνατότητα να γνωρίσουμε ότι μέσα από την γνώση της ιστορίας, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα το σήμερα και τα τρωτά του σημεία. Μας δίνει την δυνατότητα αυτή η εθνική μας εορτή να αναθεωρήσουμε σκέψεις και απόψεις που δεν ανταποκρίνονται στην μακραίωνη παράδοση αυτού του τόπου. Είναι μια ευκαιρία αυτή η εορτή να μας υπενθυμίσει το χρέος μας έναντι των νεοτέρων γενεών, ώστε να τους διδάξουμε την αληθινή ιστορία μέσα από τις πηγές και τις μαρτυρίες που υπάρχουν και όχι μέσα από την παραπληροφόρηση και νόθευση των στοιχείων εκείνων από τους σύγχρονους νεοέλληνες «διαφωτιστές»- σκοταδιστές και ανθέλληνες, που καπηλεύονται τους τίτλους που απέκτησαν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τους καθιστούν φωστήρες του σήμερα μέσα από την κενότητα που διαθέτουν και όχι το «πνεύμα» που έπρεπε να έχουν και να μεταδίδουν. Έχουμε χρέος έναντι των προγόνων μας να διαφυλάξουμε ως πολύτιμη παρακαταθήκη την μαρτυρία και τον αγώνα τους από όλους εκείνους που έρχονται με προχειρότητα, επιπολαιότητα και πάνω από όλα ανευθυνότητα, να διαγράψουν ένα ένδοξο παρελθόν στο όνομα της καλής γειτονίας, των καλών διεθνών σχέσεων, στην απάλειψη του ρατσισμού της μισαλλοδοξίας, του εθνικισμού, την διατάραξη της φιλίας και της συνεργασίας των λαών.
Νέες λέξεις, νέες ορολογίες που έρχονται να θάψουν το πνεύμα του 21. Όμως η εορτή αυτή δεν συγχωρεί και δεν επιτρέπει να ξεχνάμε, να προδίδουμε, να είμαστε αχάριστοι στην θυσία των προγόνων μας, να είμαστε ανιστόρητοι, να προχωρούμε χωρίς πυξίδα και προορισμό αν και έχουμε. Η 25η Μαρτίου μας διδάσκει για την καλή γειτονία που πρέπει να καλλιεργείται και από τις δύο πλευρές. Μας διδάσκει για την διεύρυνση των σχέσεων μας μέσα στην Ευρώπη και όχι μόνο. Μας διδάσκει για την φιλία και την συνεργασία των λαών για την επικράτηση της ειρήνης και για όλα εκείνα τα αγαθά που απορρέουν από όλα τα παραπάνω χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς που δεν αρμόζουν στην δοξασμένη μας Ελλάδα.
Πέρυσι γιορτάσαμε τα διακόσια χρόνια από την κήρυξη της Ελληνικής Επαναστάσεως. Έγιναν κάποιες εκδηλώσεις για να εορταστεί το γεγονός αυτό, όπως το επέτρεπαν οι υγειονομικές συνθήκες που επικρατούσαν. Εμείς τι κάναμε και τι κάνουμε και σήμερα για να μην ξαναζήσουμε παρόμοιες καταστάσεις; Είναι γνωστό και αποδεδειγμένο πως οι λαοί που ξεχνούν, που δεν γνωρίζουν, που υποχωρούν, είναι καταδικασμένοι να ξαναϋποστούν τα ίδια. Χρειαζόμαστε ενότητα και ομοψυχία σύμφωνα με την προτροπή του Μακρυγιάννη ανοίγοντας τα μάτια και την καρδιά μας: « Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί σοφοί και αμαθείς, πολιτικοί στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι».
Κουραστήκαμε να μιλούμε για πράγματα που δεν οδηγούν πουθενά. Για ποια καλή γειτονία μιλάμε όταν βλέπουμε την γείτονα χώρα να προσπαθεί να εισβάλλει στη χώρα μας με ποικίλους τρόπους, να προκαλεί και χωρίς να χάνει ευκαιρία να αναπολεί την οθωμανική αυτοκρατορία; Για ποιες καλές διεθνείς σχέσεις μιλούμε όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση μας έχει αφήσει να αντιμετωπίσουμε το μεγάλο πρόβλημα του μεταναστευτικού μόνοι μας, αδιαφορώντας για την πορεία και την προέκταση αυτού του θέματος μέσα και στις δικές τους χώρες; Άλλωστε μια ανάλογη στάση έχουμε συναντήσει και στο παρελθόν. Αυτό το είδαμε και όταν κηρύχθηκε η επανάσταση που τότε όλες οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής δεν είδαν με καλό μάτι αυτήν την εξέγερση του ραγιά. Δεν έσπευσαν να βοηθήσουν και να στηρίξουν τον αγώνα μας. Σε ελάχιστες περιπτώσεις συγκινήθηκαν από τις σφαγές με τις οποίες έπνιξαν στο αίμα οι Τούρκοι τις εξεγέρσεις μας. Αντέδρασαν μόνο όταν θίγονταν τα συμφέροντά τους.
Μα γιατί να χαρακτηρίζεσαι ρατσιστής, εθνικιστής και δεν ξέρω τι άλλο όταν μιλάς για την πατρίδα σου, όταν υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα της πατρίδας σου, όταν αγωνίζεσαι για την πατρίδα σου, όταν διδάσκεις την ιστορία της πατρίδας σου; Δεν πρέπει να μιλάμε; Δεν πρέπει να έχουμε άποψη; Δεν πρέπει η άποψη μας να έρχεται σε σύγκρουση με τα νέα δεδομένα; Άρα που είναι η ελευθερία και η δημοκρατία για την οποία αγωνίστηκαν οι ήρωες του 21; Άρα τι όφελος υπήρξε μέσα από εκείνη την ανιδιοτελή προσφορά τους, που έφτασε έως θανάτου;
Άρα καταλαβαίνουμε ότι ο εορτασμός της εθνικής μας παλιγγενεσίας επιβάλλει όσο ποτέ άλλοτε την εμβάθυνση στην ιστορία, στην αποκάλυψη αληθειών που θα μας βγάλουν από την βόλεψη του καναπέ, από την βόλεψη της εύκολης φράσης ότι είμαστε απόγονοι των ηρώων. Μα τι απόγονοι και ποιών ηρώων, όταν εμείς τους αγνοούμε, τους αμφισβητούμε, τους περιφρονούμε και όταν τους βγάζουμε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας μόνο στις εθνικές επετείους για να καυχόμαστε και να ζούμε με τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες του παρελθόντος, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για τις προκλήσεις και προσκλήσεις του σήμερα.
Εγκλωβιστήκαμε δυστυχώς στο σύγχρονο τρόπο ζωής για να μην πω καλύτερα σκλαβωθήκαμε. Ξεχάσαμε τον Θεό και τον απορρίψαμε από την ζωή μας, ενώ οι ήρωες του 21 αγωνίστηκαν «υπέρ πίστεως και πατρίδος». Αμφισβητήσαμε και φοβηθήκαμε τον Θεό με αποτέλεσμα τον νόμο και τις εντολές Του, να τις αντικαταστήσουμε με την υποταγή μας άνευ όρων σε νόμους και κανονισμούς ψεύτικους και δεσμευτικούς της πνευματικής μας ελευθερίας. Ξεχάσαμε να προσευχόμαστε, να έχουμε ζωντανή και ουσιαστική συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας όταν οι πρόγονοί μας πριν ξεκινήσουν οτιδήποτε προσέρχονταν στον Ναό του Θεού, προσεύχονταν, μεταλάμβαναν και αφήνονταν στο σχέδιο και στην οικονομία του Θεού.
Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης γράφει και τα λόγια αυτά πρέπει να μας προβληματίσουν: «Εμείς με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν επολεμήσαμεν ολούθε σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούρια. Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε μας έδωσε την νίκη και έχασε (οδήγησε σε ήττα) τον άπιστον Τούρκο. Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις το σβέρκον μας να μην μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. Και βγήκαν ακόμη να υποτάξουν την Εκκλησία διότι έχει πολύ δύναμιν και την φοβούνται. Και βρίζουν οι πουλημένοι και τους παπάδες. Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, κάθε πόνο και δυστυχία όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι πολεμώντας σαν λιοντάρια. Έλληνες ντροπή».
Ανταλλάξαμε το ήθος και την παιδία με τον πλούτο , την δικαιοσύνη με την δύναμη. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μιλώντας στην Πνύκα έλεγε : « Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετέφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία και εις αυτούς πρέπει να χρεωστούμε ευγνωμοσύνη διότι εμάνθανεν τα κοινά γράμματα εδιάβαζεν από τα βιβλία και έβλεπε ποιους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας. Όθεν μας ήλθεν εις τον νουν να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι». Και συνεχίζουμε δυστυχώς τον κατήφορο αφού αντικαταστήσαμε την εγκράτεια, την λιτότητα, το μέτρο με το κέρδος, την υπερκατανάλωση, την σπατάλη. Αντικαταστήσαμε το κοινό καλό με το προσωπικό συμφέρον. Την αξιοκρατία με την πλουτοκρατία. Την κατανόηση, την καλοσύνη, την αλληλεγγύη, με τον εγωισμό, την σκληρότητα και τον ανταγωνισμό.
Και έρχεται και πάλι ο Στρατηγός Μακρυγιάννης έχοντας πάνω στο σώμα του τις αποδείξεις του αγωνιστικού του φρονήματος μέσα από τα απομνημονεύματα του να μας κάνει ένα Ορθόδοξο κήρυγμα και να μιλήσει από τον άμβωνα της ελευθερίας ως ένας λαϊκός ιεροκήρυκας έχοντας τα βιώματα εκείνα που κάνουν το κήρυγμά του μοναδικό και ανεπανάληπτο. Γράφει λοιπόν : « Πονώντας από τις πληγές όπου έλαβα εις τον αγώνα ήλθον (μια μέρα) δύο επιτήδειοι άνθρωποι των γραμμάτων μισομαθείς και άθρησκοι και μου ξηγώνται έτσι « Πουλάς Ελλάδα Μακρυγιάννη; Εγώ στην άθλια κατάστασιν μου τους λέγω Αδεφοί Ελλάδα δεν πουλάω. Έφυγαν αυτοί και έκατσα σε μία πέτρα μόνος και έκλαιγα».
Από όλα αυτά καταλαβαίνουμε ότι οι προγονοί μας είχαν τιμή, φιλότιμο, υπερηφάνεια, αγωνιστικότητα, αγάπη και καλοσύνη μέσα τους. Αν τους είχαμε σήμερα ανάμεσα μας βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν, βλέποντας την πορεία μας και την πνευματική μας ένδεια, θα κάθονταν μόνοι τους, θα έκλαιγαν και θα προσεύχονταν στον Θεό όπως έκανε και ο Μακρυγιάννης λέγοντας : «Θεέ μου συγχώρεσε τους παντίδους που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα που αναπνέομεν και την τιμήν που με το ντουφέκι και το γιαταγάνι πήραμε. Εμείς το χρέος επράξαμεν και αυτοί βγήκαν σήμερα να προκόψουν την πατρίδα. Αυτοί είναι οι ανθρώπινοι λύκοι που φέραν δυστυχήματα και κίντυνον εις τον τόπον».
Αυτοί έπραξαν το καθήκον τους. Φάνηκαν αντάξιοι των προκλήσεων και προσκλήσεων της εποχής των. Ύψωσαν το λάβαρο του αγώνα μέσα από το εμείς. Κάλεσαν όλους να συστρατευθούν σε αυτόν τον αγώνα, να σηκωθούν και να ξυπνήσουν από τον λήθαργο της οποιασδήποτε σκλαβιάς που αδρανοποιούσε την θέληση του ανθρώπου για πρόοδο και ελευθερία. Ο γέρος του Μωριά μας προτρέπει : « Να μην έχετε πολυτέλεια, να σκλαβωθείτε στα γράμματα. Η προκοπή σας και η μάθησης σας να μην γίνει σκερπάνι μόνο δια το άτομό σας αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητας και μέσα εις το καλό αυτό εβρίσκεται και το δικό σας. Για να γίνει τούτο πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια και την φρόνιμον ελευθερία».
Ως το καλύτερο μνημόσυνο για τους ήρωες μας, για τους αγώνες που έδωσαν για την εξασφάλιση της εθνικής μας υποστάσεως, είναι να προσευχηθούμε στον Θεό να μας βοηθήσει σε αυτή την δύσκολη περίοδο που διανύουμε και να μας καταστήσει άξιους συνεχιστές της μακραίωνης ένδοξης ιστορίας μας μέσα από τις ανάλογες επιλογές που θα αποτελούν συνέχεια εκείνων. Να προσευχηθούμε και να παρακαλέσουμε τον Θεό, το αίμα και η θυσία των αγωνιστών του 21 να ξεπλύνει τα λάθη και τις ιστορικές μας αμαρτίες που έσπαζαν την συνέχεια της ελευθερίας και των άλλων ιδανικών της φυλής μας. Να προσευχηθούμε στον Θεό τα στεφάνια της νίκης και του θριάμβου της επαναστάσεως, να μην μαραθούν μέσα από την αδιαφορία και την απαξίωση της εποχής μας, που μας καλεί να κάνουμε αλλαγή πορείας και προορισμού με την αιτιολογία την πρόοδο και την ανάπτυξη που στην πραγματικότητα θα είναι καταστροφή και θάνατος. Ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης μας προτρέπει πριν είναι αργά : « Ξυπνάτε σεις που κοίτεστε, ξυπνάτε όσοι κοιμάστε, το θάνατο όσοι εγεύτητε τώρα ζωή χορτάστε».
Τέλος ας προσευχηθούμε στον Θεό τα τιμημένα όπλα των αγωνιστών μας, που σήμερα κοσμούν τα μουσεία μας και μας εξασφάλισαν το φως βγάζοντας μας από το σκοτάδι, να μας βοηθήσουν και σήμερα μετατρέποντας τα σε όπλα του πνεύματος, βγάζοντας τα παιδιά μας αλλά και όλους μας από το σκοτάδι της παραπληροφόρησης. Να γίνουν και πάλι τα όπλα αυτά φωστήρες και συνεχιστές του ελληνικού πνεύματος που ξέρει να σέβεται, να τιμά, να αναγνωρίζει και να αξιοποιεί το χθες μέσα σε ένα σήμερα και αύριο που δεν είναι σκοτεινό, αλλά έτσι θέλουν να μας το παρουσιάζουν κάποιοι επώνυμοι ή και ανώνυμοι κάτω από την μάσκα της προδοσίας, κρατώντας μας δέσμιους της αμάθειας και της αληθινής παιδείας για την οποία μίλησαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι και φιλόσοφοι, μίλησαν και δίδαξαν οι διαφωτιστές του γένους, μίλησαν και θυσιάστηκαν οι ιεραπόστολοι και εθναπόστολοι όπως ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Ρήγας Φεραίος, ο Κοραής, μίλησαν και μιλούν οι άνθρωποι του πνεύματος, που μας καλούν σε εγρήγορση και ενότητα.
Έτσι μπορούμε να εορτάσουμε αληθινά την διπλή εορτή της 25ης Μαρτίου, κάνοντας το χρέος μας απέναντι στις προκλήσεις των ημερών, διατηρώντας αναμμένο το καντήλι στο σπίτι μας, αλλά πολύ περισσότερο στην καρδιά μας. Οι πειρασμοί που μας ταλαιπώρησαν τα δύο προηγούμενα χρόνια ας αποτελέσουν μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τις λανθασμένες στάσεις των ετών αυτών και πλέον ενωμένοι όλοι μαζί ως ένα σώμα, μια γροθιά, να σταθούμε εκεί που μας επιτάσσει το καθήκον μας, εκπληρώνοντας την αποστολή μας έναντι των αθανάτων προγόνων μας κάνοντας και οτιδήποτε άλλο επιθυμούμε, συμπληρώνοντας και ομορφαίνοντας ακόμα περισσότερο την ημέρα αυτή.
Θα μου επιτρέψετε τελειώνοντας αυτή την απλή αναφορά στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου ζητώντας τις ευχές και προσευχές των ηρώων μας να τελειώσω με μία προτροπή για τον δρόμο του χρέους και του καθήκοντος που πρέπει να βαδίσουμε χωρίς να χάσουμε την ταυτότητα μας και προέρχεται απόν Ευαγόρα Παλληκαρίδη έναν αγωνιστή της Κυπριακής ελευθερίας και του αγώνα. Μας Λέει : « Θα πάρω μιάν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στην λευτεριά. Μπορεί σε κάποια μάχη γραμμένο η μοίρα να χει να μην γυρίσουμε να πάμε με καμάρι και λέμε όποιον πάρει και θα νικήσουμε».
Χρόνια πολλά και καλά. Ευλογημένα, καρποφόρα και δημιουργικά. Παναγιοσκέπαστα με ειρήνη, αγάπη, ομόνοια και ενότητα προχωρώντας όλοι μαζί ενώνοντας τις καρδιές μας και γεμίζοντας τες με το αθάνατο κρασί της νίκης του 21.