Επιστολή αναγνώστη στο kranosgr
Σε μία χώρα, όπου όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι (για να μη χρησιμοποιήσω άσχημες εκφράσεις που περιέχουν αυγά) ο Στρατός δείχνει την τεράστια κοινωνική προσφορά του, είτε αυτό λέγεται μεταναστευτικό, είτε χιονοπτώσεις, ακόμα και διαφόρων ειδών καταστροφές, χωρίς αντάλλαγμα,γιατί έτσι έχουμε ορκιστεί, «να εκτελούμε προθύμως και άνευ αντιλογίας τας διαταγάς των»κι ας μας αποκαλούν «χαραμοφάηδες, αντιπαραγωγικούς και καραβανάδες».
Σε μία εποχή όπου τα βασικά είδη της καθημερινής μας ζωής έχουν εκτιναχθεί προς τα πάνω και δεν υπάρχει ελπίδα ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα να πάρουν την κατηφόρα, ως Έλληνας Στρατιωτικός που δεν έχει δικαίωμα ούτε να εργαστεί σε άλλη δουλειά, αλλά ούτε και να ζητήσει αύξηση (κάτι το οποίο κανένας από εμάς δε θα τολμούσε και να το σκεφτεί), αναζητώ την ανθρωποκεντρική διοίκηση που μας λένε όσοι μας διοικούν.
Με τη βενζίνη να έχει φτάσει σε τιμές απλησίαστες για τα πορτοφόλια όλων μας, στην XXIV Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία, εδώ και δύο χρόνια, έχει κοπεί ένα ευεργέτημα που είχαν πολλά από τα στελέχη της, το υπηρεσιακό λεωφορείο που έκανε το δρομολόγιο Κατερίνη – Λιτόχωρο και αντίστροφα και μετέφερε τα στελέχη από και προς τα σπίτια τους.
Ο καθένας από εμάς είναι αναγκασμένος να πληρώνει σε μηνιαία βάση 100 – 150 ευρώ για την καθημερινή του μετακίνηση από και προς το στρατόπεδο, τα οποία σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα άκρως απαραίτητα έξοδα (πχ θέρμανση, κόστος εκπαίδευσης των τέκνων) κάνουν αυτό το ευεργέτημα που λέγεται λεωφορείο, ακόμα πιο αναγκαίο για την αξιοπρεπή μας επιβίωση.
Πιστεύω, με το φτωχό πλην τίμιο μυαλό μου, πως εάν δεν μπορείς να αυξήσεις τα έσοδα, κοιτάς να μειώσεις τα έξοδα. Εάν είχαμε τη δυνατότητα να έχουμε το υπηρεσιακό λεωφορείο για την καθημερινή μας μετακίνηση από και προς την εργασία μας, θα ήταν σαν να παίρναμε αυτομάτως αύξηση στο μισθό μας και θα είχαμε ένα πρόβλημα λιγότερο να σκεφτούμε στη δύσκολη καθημερινότητα που αντιμετωπίζουμε, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος.
Κ.Κ