Η φωτογραφία του ΓΓ του ΥΠΕΘΑ Αντώνη Οικονόμου στο μνημείο του Νίκου Σιαλμά στον Αη Στράτη, προκαλεί αναπόφευκτα σκέψεις…
Πρώτα απ΄ όλα προσπαθούμε να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος πολιτικός, υπουργός, αξιωματούχος βρέθηκε σ΄ αυτό το μνημείο…Δεν μπορούμε να θυμηθούμε. Ο κ.Οικονόμου μάλλον είναι ο μοναδικός…
Η δεύτερη σκέψη είναι ποιοι έχουν μείνει να θυμούνται τον Νίκο Σιαλμά και τη θυσία του, εκτός από την οικογένεια του και τους φίλους του…Πόσα από τα νέα παιδιά που δεν είχαν γεννηθεί όταν ο Νίκος Σαλμάς χανόταν στο Αιγαίο, έχουν ακούσει το όνομα του. Πόσα γνωρίζουν πως και γιατί έφυγε από τη ζωή…
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ακόμη και την επέτειο του θανάτου του -18 Ιουνίου 1992- τα «συμβατικά» ΜΜΕ δεν αφιερώνουν τον ελάχιστο χώρο και χρόνο για να αναφερθούν στο γεγονός που ανέδειξε έναν σύγχρονο ήρωα. Οι “ήρωες” σήμερα είναι οι παίκτες άθλιων ριάλιτι ,ακόμη πρωταγωνιστές τουρκικών τηλεοπτικών σειρών που έχουν κατακλύσει τα ελληνικά κανάλια με το ευτελές επιχείρημα ότι «είναι φθηνές».
Όλα αυτά δεν είναι άσχετα με τα όσα ζούμε αυτή τη περίοδο. Ούτε με όσα έγιναν μέχρι να φθάσουμε στη σημερινή δεινή πραγματικότητα με την Τουρκία που διαρκώς επιτίθεται. Χρόνο με το χρόνο τα θέματα που είχαν να κάνουν με την ασφάλεια της χώρας οδηγούνταν «στην άκρη». Μέχρι που μπήκαν «στη γωνία» ή και κάτω από το χαλί. Τα έβγαλε από εκεί η πολιτική του Ερντογάν , η οποία δεν θα αλλάξει ακόμη και μετά από την αποχώρηση του.
Το κλίμα που έχει διαμορφωθεί στην κοινωνία για τα ελληνοτουρκικά θα πρέπει να μας προβληματίσει. Η «λογική» του «να τα βρούμε» με την Τουρκία ,ανεξάρτητα από το κόστος φαίνεται να διαβρώνει σιγά, σιγά ένα μέρος της κοινής γνώμης. Οι απόψεις ότι όποιος συζητά γι΄ αυτά τα θέματα ζει σε άλλες εποχές, είναι συντηρητικός και απαραιτήτως εθνικιστής ακούγονται όλο και συχνότερα.
Όποιος μιλά για όλα αυτά είναι περίπου γραφικός…
Ίσως γι΄ αυτό και είχαμε πολλά ,πάρα πολλά χρόνια – δεν θυμόμαστε πόσα πια- έναν πολιτικό ,αξιωματούχο, κρατικό λειτουργό στο μνημείο του Νίκου Σιαλμά. Ο ΓΓ του ΥΠΕΘΑ, έσπασε τη θλιβερή παράδοση…
Ποιος ήταν ο Νίκος Σαλμάς…Ένα κείμενο που έχουμε δημοσιεύσει σε μία από τις επετείους του θανάτου του:
18 Ιουνίου 1992…
Ο Υποσμηναγός Νίκος Σιαλμάς κλήθηκε εκείνο το πρωινό με το Mirage F-1CG ”δεύτερης γενιάς” ,να αναχαιτίσει το ολοκαίνουργιο τότε απόκτημα ”τρίτης γενιάς” της Τουρκικής αεροπορίας το F-16C. Η αερομαχία έγινε κοντά στην περιοχή του Αγίου Ευστρατίου.
Εκεί σκοτώθηκε ο Νίκος Σιαλμάς…
Ο νεαρός Υποσμηναγός Νίκος Σιαλμάς αναχαίτιζε δύο τουρκικά F-16. Μάχη άνιση… Στους διαδρόμους του ΓΕΑ είχε ακουστεί ως “παράπονο” όχι ως κατηγορία από πτέραρχους η άποψη ότι “δεν έπρεπε να επιμείνει στην αερομαχία”. Η ψυχρή λογική αυτό έλεγε…
Δεν υπάρχει Έλληνας πιλότος της ΠΑ που θα σκεφτόταν έτσι…Μπορεί να είναι κόντρα στην λογική που οι ανώτεροι αξιωματικοί κι εμείς οι δημοσιογράφοι επικαλούμαστε από την ασφάλεια των γραφείων μας, αλλά “εκεί πάνω” τα δεδομένα είναι άλλα…
Οι Έλληνες χειριστές της ΠΑ, γαλουχήθηκαν με την “πεποίθηση νίκης” στον εναέριο χώρου του Αιγαίου. Πετούσαν και πετούν έχοντας τη λογική ότι υπερασπίζονται το δίκαιο. Κι αυτό παρέχει δύναμη και αυτοπεποίθηση.
Οι πιλότοι μας δεν έχουν στις επιλογές τους την ήττα όταν πετούν στο Αιγαίο. Ακόμη κι αν βρίσκονται στο χειριστήριο ενός παλαιού αεροσκάφους κι έχουν απέναντι έναν αντίπαλο που υπερτερεί, δεν θα επιλέξουν τη “στροφή”, αλλά θα σκεφτούν τη “πατέντα” που θα κάνουν για να βρεθούν πίσω από τον Τούρκο. Τις περισσότερες φορές το πετυχαίνουν.
Ο Νίκος Σιαλμάς πέταξε όπως είχε εκπαιδευτεί να πετά. Και δεν αναφερόμαστε στην σωματική του εκπαίδευση ,αλλά στη ψυχική και πνευματική.