Επιστολή αναγνώστη στο kranosgr
Πόσο σεβόμαστε τους ανθρώπους που ορκίστηκαν πίστη στην πατρίδα από την πρώτη μέρα που ενηλικιώθηκαν ; Τον σεβασμό αυτόν τον έχουν κερδίσει στην κοινωνία από το έργο τους και την προσφορά τους ή κάθε φορά θα πρέπει να τον ζητιανεύουν από κάθε προϊστάμενό τους ; Μια τέτοια τραγελαφική περίπτωση, συνέβη σε μοίρα της ΠΑ.
Κατά την προαγωγή στελεχών σε ανώτερους αξιωματικούς κάθε μονάδα οφείλει να απονείμει και τα αντίστοιχα πηλίκια που φέρουν το διακριτικό του ανώτερου αξιωματικού. Η διοίκηση της Μοίρας δεν έκρινε σκόπιμο να προβεί σε μια τέτοια κίνηση, αντιθέτως αρνήθηκε. Στον αντίποδα για παράδειγμα η διοίκηση άλλης Μοίρας, ενέκρινε το κονδύλιο για τα πηλίκια των ανώτερων αξιωματικών ως ένδειξη σεβασμού στην ιεραρχία ,όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε, που αποτελεί βασικό πυλώνα για την αποτελεσματικότητα των ενόπλων δυνάμεων.
Σε μια περίοδο όπου από την πολιτική ηγεσία και τους Αρχηγούς των επιτελείων η κοινή γραμμή είναι να ενισχυθούν οι ένοπλες δυνάμεις είτε με σύγχρονα μέσα, είτε με ανθρώπινο δυναμικό, είτε με υλική βοήθεια και μεριμνά, είτε με ηθικές αμοιβές και τόνωση, έχουμε δείγματα ανακολουθίας αυτής της γραμμής ,σε υψηλό επίπεδο , τουλάχιστον στον ηθικό τομέα προς τα στελέχη που υπηρέτησαν και θα υπηρετήσουν αυτά τα μέσα.
Άραγε ο σεβασμός μπορεί να μετρηθεί και με καπέλο? Με καπέλο η χωρίς οι αξιωματικοί θα συνεχίσουν να υπηρετούν με αυταπάρνηση, όπως έκαναν όλα τα προηγούμενα δύσκολα χρόνια ,δίνοντας πρώτοι το παράδειγμα στους συμπολίτες τους για την ανιδιοτελή προσφορά τους στην πατρίδα. Μα πόση υπερηφάνεια και απογοήτευση κρύβεται στην εκφραστή του Στρατηγού Δεκαβαλα: “Μα το σπαθί μου ρε Ουράνια? Το σπαθί μου?…”