Του Συνταγματάρχη ε.α. Τσουκαράκη Ανέστη
Επίτιμου Προέδρου της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Ενώσεων Στρατιωτικών (Π.Ο.Ε.Σ.)
Έχει καταντήσει πλέον ανέκδοτο η οποιαδήποτε μέριμνα για τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, τόσο από την ίδια την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, όσο και από την κυβέρνηση. Και πολύ περισσότερο η οποιαδήποτε οικονομική μέριμνα. Νομοθετημένα δικαιώματα του προσωπικού, που γεννούν υποχρεώσεις εκ μέρους της κυβέρνησης, έχουν καταντήσει μπαλάκι του πινγκ πονγκ ανάμεσα σε συναρμόδια υπουργεία επιρρίπτοντας τις ευθύνες του ενός στο άλλο. Επικρατέστεροι παίκτες του πινγκ πονγκ: το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και το Υπουργείο Οικονομικών.
Κλισέ πλέον οι απαντήσεις τους και επαναλαμβανόμενες σε κάθε ερώτηση που κατατίθεται στη βουλή, δια του κοινοβουλευτικού ελέγχου. Τις μάθαμε κιόλας απ΄ έξω και μπορούμε να τις επαναλαμβάνουμε και μόνοι μας. Δεν χρειάζονται τα υπουργεία.
Το ερώτημα είναι όμως εάν θέλει η κυβέρνηση να δώσει στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων. Εάν η απάντηση είναι ότι θέλει να δώσει στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι τι ακριβώς θέλει να δώσει και τι κάνει για αυτό; Από τη μέχρι τώρα διακυβέρνηση και την πολιτική της κυβέρνησης στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας καθίσταται σαφές ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να δώσει στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων ό,τι οικονομικά δικαιώματα έχουν κατακτήσει μέσα από τις διεκδικήσεις της Π.Ο.Ε.Σ. Χαρακτηριστικά αναφέρονται δύο από τα βασικότερα οικονομικά δικαιώματα: η αποζημίωση για τη νυκτερινή εργασία των στρατιωτικών και η μισθολογική αποκατάσταση των Ανθυπολοχαγών (και αντιστοίχων) εξ Εθελοντών Μακράς Θητείας (ΕΜΘ). Προς το παρόν η κυβέρνηση το μόνο που δίνει είναι το χειροκρότημα, τις ευχαριστίες της και το κτύπημα στην πλάτη. Τίποτα άλλο.
Έρχονται εκλογές. Θα δούμε αναδίπλωση της κυβερνητικής πολιτικής προς άγραν ψήφων των εν ενεργεία στρατιωτικών ή δεν μας ενδιαφέρουν, δεν μας απασχολεί; Στο γενικότερο κοινωνικό σύνολο, στον λαό, φαίνεται ότι χάνει έδαφος, μέσα από αλλεπάλληλα γεγονότα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Οι υποχρεώσεις της κυβέρνησης προς τους στρατιωτικούς θα περάσουν με το επικοινωνιακό τέχνασμα/μήνυμα «σας δίνουμε, μας έχετε υποχρέωση, θα μας ψηφίσετε»; Οι στρατιωτικοί θα «ψαρώσουν»; Νομίζω ότι οι στρατιωτικοί (εν ενεργεία και εν αποστρατεία) γνωρίζουν/γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά. Τους (Μας) οφείλει η κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση) και η Πολιτεία πολλά, μα πάρα πολλά. Τα οφειλόμενα δεν τίθενται σε καμία διαπραγμάτευση. Τα δίνεις και λες και ευχαριστώ από πάνω. Εάν η κυβέρνηση θέλει να εισπράξει ευχαριστώ από τις/τους στρατιωτικούς ας κάνει την υπέρβαση. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Δεν νομίζω όμως. Δεδομένοι βλέπετε. Αμ δε. Αυτή είναι η απάντησή μας.
Οι στρατιωτικοί δεν είναι πια δεδομένοι. Ας το καταλάβουν οι κατέχοντες την εξουσία. Έχουν/έχουμε οικογένειες. Το συμφέρον της οικογένειάς μας θα κοιτάξουμε. Το συμφέρον της. Και ας μη συγχέουν οι κατέχοντες την εξουσία, το καθήκον με το συμφέρον. Τέτοιες μπανανόφλουδες δεν πατάμε πια.