Του Αρχιμ. Αλεξίου Ιστρατόγλου Σχη (ΣΙ)
Στρατιωτικού Ιερέα Αρχηγείου Στόλου- Ναυστάθμου Σαλαμίνας
Κάθε φορά που πλησιάζει η εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου, προβληματίζομαι αν πρέπει να γράψω κάτι. Δειλιάζω μπροστά στην σκέψη ότι αυτά που θα αποτυπώσω σε λίγες γραμμές σε ένα άψυχο χαρτί θα είναι πολύ λίγα μπροστά στα σπουδαία και μεγάλα τα οποία επιτέλεσαν οι πρόγονοί μας, καλώντας μας να τους μιμηθούμε. Σκέπτομαι επίσης όταν μπαίνω στην διαδικασία να αποτυπώσω αυτές τις σκέψεις ποιο θα είναι το αποτέλεσμα και ποια η συνεισφορά μου στον χώρο που διακονώ και στους ανθρώπους που απευθύνομαι, όταν κάποιοι άλλοι έδωσαν την ίδια τους τη ζωή, όταν κάποιοι άλλοι που ονομάζονται ήρωες και εμείς ενδεχομένως να μην τους γνωρίζουμε, μας δίνουν την δυνατότητα σήμερα να γράφουμε, να πράττουμε, να αποφασίζουμε, ακόμα και να διατάζουμε και όλα αυτά στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Καλούμαστε φέτος να εορτάσουμε την εθνική μας εορτή, χωρίς να την εορτάσουμε ουσιαστικά, μέσα σε ένα ιδιαίτερο κλίμα και μέσα σε περίεργες καταστάσεις που βιώνουμε το τελευταίο χρονικό διάστημα. Καλούμαστε να εορτάσουμε αυτό το γεγονός χωρίς να κάνουμε καμία αναφορά σε αυτό, χωρίς να πραγματοποιηθεί καμία από τις «τετριμμένες εκδηλώσεις» των παλαιότερων ετών που ήταν καθιερωμένες, αλλά πιο πολύ κούραζαν και ταλαιπωρούσαν παρά ωφελούσαν, αφού έβλεπες σε κάποιες περιπτώσεις τον εξαναγκασμό και την κούραση που αποτυπωνόταν σε ότι γίνονταν.
Πριν την 28η Οκτωβρίου στα σχολεία γινόταν μια υποτυπώδης εορτή ή και μια οργανωμένη και πολύ ουσιαστική και αυτό ήταν αποτέλεσμα της διάθεσης και της προσφοράς των εκπαιδευτικών, που το ήθελαν ή δεν το ήθελαν αντίστοιχα, που το έκαναν ως αγγαρεία ή το έκαναν ως μια υποχρέωση έναντι όλων εκείνων που έδωσαν το υπέρτατο αγαθό τη ζωή τους, για να έχουμε εμείς την ελευθερία, την δημοκρατία και όλα τα άλλα αγαθά τα οποία πηγάζουν μέσα από αυτά, αλλά και από αγάπη προς τα παιδιά στα οποία έχει εμπιστευθεί η πολιτεία αλλά και η οικογένεια την διαπαιδαγώγηση των νέων βλαστών της.
Γίνονταν μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις και έβγαινε ο κόσμος στους δρόμους για να χειροκροτήσει και να καμαρώσει τους νέους και τις νέες του τόπου μας. Να χειροκροτήσει την πορεία και τους αγώνες των νέων του σήμερα, που σε καιρό ειρήνης αγωνίζονται για την επικράτηση όλων εκείνων των αγαθών, υλικών και πνευματικών, που χτίζουν κοινωνίες, οικοδομούν προσωπικότητες, προστατεύουν λαούς, χαρίζουν ειρήνη, προσφέρουν τη καλή γειτονία και την ευημερία στην ευρύτερη περιοχή, καλλιεργούν την συνεργασία και οτιδήποτε άλλο έρχεται να προσφέρει την πρόοδο και το καλό στον κόσμο όλο.
Έβγαινε ο κόσμος στο δρόμο για να χειροκροτήσει τους νέους και τις νέες και να τους δώσει κουράγιο για να συνεχίσουν να αγωνίζονται, να πολεμούν μέχρι το τέλος για να νικήσουν, να αγωνίζονται χωρίς να το βάζουν κάτω. Τους χειροκροτούσαν για να τους πουν να κοιτάζουν μπροστά, αντλώντας δύναμη από τη σιγουριά του παρελθόντος και από τις ρίζες εκείνες που τροφοδοτούν το μέλλον. Τους χειροκροτούσαν για να τους πουν ότι τα πρότυπα που πρέπει να έχουν δεν είναι τα μοντέλα που παρουσιάζει η τηλεόραση μέσα από τις εκπομπές και τα reality που μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Τα πρότυπα που πρέπει να έχουν δεν είναι εκείνα τα πρόσωπα που στον βωμό της τηλεθέασης δέχονται και ανέχονται τον διασυρμό της προσωπικότητας τους, δεχόμενοι να παραδώσουν τις αθώες ψυχές τους σε εκείνους που έρχονται να τις κατασπαράξουν, καταστρέφοντας το αύριο του τόπου μας. Και εμείς τι κάνουμε σε αυτήν την κατάντια; Παρατηρούμε με απάθεια και αδιαφορία ότι συμβαίνει επικροτώντας αυτή την νοσηρή κατάσταση με την σιωπή μας.
Χειροκροτούσαμε στις παρελάσεις τα παιδιά μας για να τους πούμε ότι όπως τώρα παρελαύνουν με το κεφάλι ψηλά, έτσι πρέπει να κοιτάζουν και να αντιμετωπίζουν τις διάφορες καταστάσεις, τις προκλήσεις και τις προσκλήσεις του σήμερα με την προέκταση στο αύριο. Δεν φοβόμαστε. Δεν φοβηθήκαμε ποτέ, δεν σκύψαμε το κεφάλι ακόμα και όταν κατακτήθηκε η χώρα μας, γιατί η ψυχή του Έλληνα παρέμεινε και παραμένει για πάντα αδούλωτη και ελεύθερη. Οι νέοι μας τότε πολέμησαν, θυσιαστήκαν και ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με το σάπιο κατεστημένο που ήθελε να φθείρει τις αγνές και καθαρές ψυχές τους.
Τους χειροκροτούσαμε γιατί θέλαμε και θέλουμε να μείνουν καθαροί και αμόλυντοι από την σαπίλα της εποχής που δεν είναι και λίγη και έχει πολλές μορφές Οι εκφραστές της σαπίλας με το ένδυμα της προόδου και της ευημερίας ψάχνουν να βρουν υποψήφια θύματα τα οποία θα σαγηνεύσουν με τα ωραία λόγια και τις μεγάλες υποσχέσεις. Θα προσπαθήσουν να αλιεύσουν ανύποπτους νέους ανθρώπους ως επί το πλείστον, που θα εμπιστευτούν τον εαυτό τους, τα όνειρά τους, το μέλλον τους, που θα τους ακολουθήσουν και θα γίνουν φερέφωνα των δικό τους απόψεων και πεποιθήσεων και στο τέλος θα γίνουν χωρίς να το καταλάβουν αλλά με την συγκατάθεσή τους φυσικά, σύγχρονοι γενίτσαροι που προήλθαν μέσα από το ιδιαίτερο σύγχρονο παιδομάζωμα που θέλει τους νέους μας δέσμιους των παθών, της αμαρτίας, της άγνοιας της αμάθειας, της καλοπέρασης του εύκολου κέρδους, της προβολής και όλων αυτών, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο δρόμο της απώλειας και της καταστροφής.
Χειροκροτούσαμε στις παρελάσεις μας και τις Ένοπλές Δυνάμεις της χώρας μας που πάντοτε έδιναν και δίνουν το δυναμικό τους παρών στο καιρό της ειρήνης, αλλά και στο καιρό του πολέμου, όπως μας το έχει διδάξει η ιστορία. Χειροκροτούσαμε τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας μας, που είναι ο θεματοφύλακας των αξιών και των παραδόσεων μας, ο θεματοφύλακας της πίστεως και των ιδανικών του τόπου μας. Χειροκροτούμε αυτούς που εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες τον χρόνο βρίσκονται στις επάλξεις, βρίσκονται πάντα μπροστά, πάντα πρώτοι για να πουν σε οποιονδήποτε επιβουλεύεται κάτι δικό μας, ότι εμείς δεν τους το δίνουμε, δεν τους το χαρίζουμε, δεν τους αφήνουμε να νομίζουν ακόμα ότι θα το διαπραγματευτούμε, γιατί ότι έχουμε, κερδήθηκε με το αίμα και την θυσία τον προγόνων μας. Τίποτα δεν μας χάρισαν οι φίλοι και οι σύμμαχοι μας. Τίποτα δεν μας προσέφεραν γιατί μας αγαπούσαν. Τίποτα δεν έγινε γιατί εμείς είμαστε οι καλοί και οι άλλοι οι κακοί και το αναγνώρισαν. Ότι έχουμε και είναι δικό μας το υπερασπιστήκαμε και το υπερασπιζόμαστε μέχρι τελευταία ρανίδας του αίματος μας και ότι δεν έχουμε, δεν το έχουμε διότι ακόμα και αν το υπερασπιστήκαμε μας το πήραν δια της βίας και μας στέρησαν ένα κομμάτι του εαυτού μας, ένα κομμάτι της ιστορίας και της πίστεως μας, ένα κομμάτι που ακόμα και τώρα μυρίζει Ελλάδα και ευδιάζει Ορθοδοξία.
Χειροκροτούσαμε τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας μας στις παρελάσεις, διότι στα πρόσωπα αυτών των νέων ανδρών και γυναικών που με καμάρι φέρουν τη τιμημένη στολή του Έλληνα στρατιώτη και κρατούν την γαλανόλευκη σημαία μας, βλέπουμε την αγνότητα και καθαρότητα της προσφοράς και της θυσίας τους διαχρονικά. Στα πρόσωπα αυτά βλέπουμε όλους εκείνους που στο παρελθόν παρέλαυναν έχοντας πολεμήσει, έχοντας αγωνισθεί, έχοντας πάνω στο τραυματισμένο σώμα τους τα σημάδια της προσφοράς τους στον αγώνα, μέσα από την ακεραιότητα της ψυχής και του πνεύματος, αφού διακατέχονταν από δυο λέξεις που αποτελούσε την αρχή και το τέλος του αγώνας τους : «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ».
Στα πρόσωπα αυτών των παιδιών που παρέλαυναν με καμάρι βλέπαμε να αποτυπώνεται στα πρόσωπά τους χωρίς βεβαίως αυτό να επιζητούν, η ικανοποίηση τους ότι αναγνωρίζουμε την προφορά τους, τον αγώνα τους, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά. Αναγνωρίζουμε ότι αποτελούν το άγρυπνο μάτι της χώρα μας για να μπορούμε εμείς να κλείνουμε τα μάτια μας και να κοιμόμαστε ήσυχοι ότι δεν κινδυνεύουμε. Και πραγματικά, αποτελούν το άγρυπνο μάτι της χώρας μας και σταματούν τις ορέξεις όλες εκείνων που επιβουλεύονται τη στεριά και τη θάλασσα, τα ποτάμια και τις λίμνες μας τα βουνά και τα νησιά μας, την ιστορία και τον πολιτισμό μας, τη πίστη και τους προγόνους μας, τους ήρωες, τους Αγίους και τους μάρτυρες μας.
Βεβαίως υπήρχαν και υπάρχουν οι φωνές εκείνες που έλεγαν και λένε ακόμα και τώρα ότι όλα αυτά, δηλαδή οι παρελάσεις, οι γιορτές, οι εκδηλώσεις, οι ομιλίες, δεν πρέπει να γίνονται, πρέπει να καταργηθούν, διότι αποτελούν κατάλοιπα ενός παρελθόντος που δεν ταιριάζει στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ελλάδας. Υπάρχουν φωνές Ελλήνων, όχι ξένων, δικών μας όχι εχθρών, που πολεμούν όλα αυτά και τραυματίζουν με τη στάση τους, με τις δημόσιες τοποθετήσεις τους, με τα κείμενα και τη φωνή τους, μέσα από το βήμα που τους προσφέρουν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Κάποιοι δίνουν σημασία στα λόγια τους και τα υπερασπίζονται. Κάποιοι άλλοι προβληματίζονται, συζητούν, αγωνιούν, αδιαφορούν, ενώ υπάρχουν και αυτοί οι γραφικοί και τετριμμένοι άνθρωποι όπως χαρακτηρίζονται και δεν χρησιμοποιώ τους νεοφανείς χαρακτηρισμούς που κυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό και αποδίδονται σε όσους υπερασπίζονται όλα εκείνα που σε καμία περίπτωση δεν εμποδίζουν και δεν δημιουργούν κανένα πρόβλημα στην Ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας και δεν αποτελούν μία συντηρητική πορεία που δεν βοήθα στην πρόοδο και ευημερία του τόπου μας.
Η εμμονή στις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα, στην πίστη και τα αιώνια ιδανικά της φυλής μας, μας προστατεύουν ώστε να μην χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα, την εθνική μας υπόσταση, διατηρώντας όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία θα βοηθήσουν την πορεία ολόκληρης της Ευρώπης, αφού η Ευρώπη σήμερα υπάρχει χάρις στην Ελλάδα. Αυτό δεν το λέω εγώ που δεν είμαι τίποτα, αλλά το υπερασπίζονται και το διαλαλούν σπουδαίες και μεγάλες προσωπικότητες του Ευρωπαϊκού κόσμου και φαίνεται και μέσα από γεγονότα της ιστορίας που δεν μπορούμε να τα αγνοούμε ή να τα αμφισβητούμε, ερμηνεύοντάς τα μέσα από το νέο μάτι των νέων μελετητών της ιστορίας κατά τα συμφέροντα των νέων απαιτήσεων.
Φέτος μέσα στους πειρασμούς της υγείας που αντιμετωπίζουμε το τελευταίο χρονικό διάστημα, συναντούμε ένα καινούργιο σκηνικό στον εορτασμό της εθνικής μας επετείου. Παρελάσεις δεν θα πραγματοποιηθούν. Επίσημες δοξολογίες δε θα τελεστούν. Και αν τελεστούν τίθεται ένα ερώτημα: Με ποιούς και πόσους μέσα και έξω από τις Εκκλησίες θα γίνει η δοξολογία; Θα πάμε στην Θεία Λειτουργία που θα τελεστεί για να πάρουμε την χάρη του Θεού ή θα βρούμε για μία ακόμα φορά πρόφαση τον ιό να μείνουμε μακριά από τη αγκαλιά του Θεού και την σκέπη Του; Θα γίνει έστω και με μία αντιπροσωπία εκπροσώπων των φορέων του κάθε τόπου κατάθεση στεφάνων στα μνημεία και στα ηρώα της χώρας μας; Πώς θα περάσει η ημέρα αυτή; Θα το δούμε εκ του αποτελέσματος.
Από την άλλη η τηλεόραση, το ραδιόφωνο τι θα μας προβάλλει για να τονώσει το εθνικό μας φρόνημα και να δείξει κάτι το διαφορετικό ότι έχει αυτή η ημέρα; θα έχει το πρόγραμμα της καθημερινότητας με τα καινούργια σήριαλ που κατάφεραν όλα τα κανάλια να γυρίσουν τον τελευταίο καιρό και φυσικά μας έχουν καθηλώσει καθημερινά για να μην χάσουμε την συνέχεια αυτών; Θα δούμε και πάλι εκείνες τις εκπομπές και τα σήριαλ την ημέρα της δόξας και τις τιμής του έθνους μας, που μεταχειρίζονται τα νέα μας παιδιά ως σκουπίδια με την συγκατάθεση τους φυσικά, που τους μαθαίνουν να μαχαιρώνουν φανερά ή πισώπλατα ο ένας τον άλλον για να κερδίσουν την εφήμερη δόξα και τα χρήματα που νομίζουν ότι θα τους εξασφαλίσουν το μέλλον; Τι θα δούμε στις τηλεοράσεις εκείνη την ημέρα; Προφανώς τίποτα. Και αυτό θα φανεί εκ του αποτελέσματος.
Τίθεται επίσης και ένα άλλο ερώτημα: Γιορτές θα πραγματοποιηθούν στα σχολεία μας για να τιμήσουμε τους ήρωες μας και να αποδώσουμε την οφειλόμενη τιμή προς αυτούς; Πιστεύω ότι αν γίνουν το αποτέλεσμα αυτών, επαφίεται στην καλή διάθεση των εκπαιδευτικών όπως έγραψα παραπάνω, ώστε να προσφέρουν φέτος στα παιδιά μας μια εορτή με ποιότητα, με αγάπη, με σεβασμό. Να γίνει κάτι που δεν θα μοιάζει με τα προηγούμενα τετριμμένα πράγματα που γίνονταν για να γίνονται χωρίς να οικοδομούν και να προσφέρουν. Ας προσευχηθούμε να πετύχει η προσπάθεια αυτή και να μην κάνει τα παιδιά να κοιτάζουν το ρολόι για να φύγουν, αλλά να αποτελέσει το ξεκίνημα της δημιουργικής προσφοράς και απασχόλησης.
Αυτοί που αγωνίστηκαν το 40, δεν πτοήθηκαν από την αριθμητική υπεροχή των εχθρών. Δεν φοβήθηκαν τη δύναμη τους. Δε φοβήθηκαν τα μεγάλα και απειλητικά λόγια τους. Δεν έμειναν κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους να μοιρολογούν τη μαύρη τύχη και τη πορεία τους. Οι αγωνιστές μας πήραν τα όπλα και ξεχύθηκαν από το ένα άκρο της χώρας μέχρι το άλλο που απειλείτο. Δε σκέφτηκαν τίποτε, ούτε οικογένεια, ούτε δουλειά, ούτε την ίδια τους τη ζωή. Τα θυσίασαν όλα για ένα ελεύθερο μέλλον. Έγραψαν ιστορία για μια ακόμη φορά με χρυσά γράμματα, την ιστορία εκείνη την οποία εμείς αγνοούμε.
Πήγαν και πολέμησαν με γενναιότητα, με αποφασιστικότητα και με τον όρκο που έδωσαν στους δικούς τους ανθρώπους, ότι δεν θα γυρίσουν πίσω αν δεν διασφαλίσουν τα σύνορα μας. Έφυγαν και πήγαν και πολέμησαν όλοι μαζί αφήνοντας, πίσω τους έχθρες, διαφωνίες, πολιτικές σκοπιμότητες και συμφέροντα. Έγιναν όλοι ένα, φίλοι και εχθροί. Εχθρός ήταν μόνο ένας, αυτός που ερχόταν να μπει στα δικά μας χώματα, να πειράξει τα σπίτια μας, να βάλει χέρι στις οικογένειες μας, να κλέψει τον πολιτισμό και την ιστορία μας και να προσφέρει θάνατο και καταστροφή. Πολέμησαν έχοντας τις ευχές των γονέων τους, την αγάπη των συζύγων και των παιδιών τους, την προσευχή της Εκκλησίας. Η μικρή χάρτινη εικόνα της Παναγίας που προσέφερε ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος στους στρατιώτες μας ήταν το αποκούμπι τους. Ήταν η δύναμη τους, η παρηγοριά τους στα δύσκολα και στα εύκολα που δεν υπήρχαν όμως στον πόλεμο. Γνώριζαν και εφάρμοζαν πολύ καλά αυτό το οποίο λέει η Εκκλησία μας: «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι Μήτηρ του Θεού φύλαξον με υπό τη σκέπην σου». Κάτω από την σκέπην της Υπερμάχου Στρατηγού πολέμησαν και αγωνίσθηκαν για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία.
Άνδρες και γυναίκες που πολέμησαν στην πρώτη γραμμή ή στα μετόπισθεν, είχαν πρότυπα αληθινά και διαχρονικά που τα διδάχτηκαν στο σχολείο και μέσα στην οικογένεια. Τότε το σχολείο μιλούσε και πρόβαλλε τον Μ. Αλέξανδρο, τον Θεμιστοκλή, τον Μιλτιάδη, τον Αριστοτέλη, τον Σόλωνα, τον Περικλή και καλούσε τους μαθητές να τους μοιάσουν στην ανδρεία, στην σοφία, στην δικαιοσύνη που τους διέκρινε. Τους μιλούσε και τους έλεγε και για τον Εφιάλτη και για τους άλλους προδότες της αρχαιότητας και νεώτερους καλώντας τους να τους βγάλουν μέσα από τη ψυχή τους και να τους ρίξουν στον Καιάδα εκείνο που ρίχνουν τα σκουπίδια αυτά που φάνηκαν ανάξια στην ένδοξη ιστορία μας και στο να λέγονται Έλληνες. Στο σχολείο τότε τους μιλούσαν για τον Κολοκοτρώνη, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Παπαφλέσσα, τον Νικηταρά, τον Μιαούλη, τον Καραϊσκάκη και τους άλλους που μας χάρισαν το ένδοξο 21.Αυτά τα πρόσωπα έδιναν δύναμη στα χέρια των αγωνιστών να ρίξουν κατά του εχθρού και να προβάλλουν ακόμα και τα στήθη τους για να αποτρέψουν την οποιαδήποτε εισβολή.
Οι γυναίκες του 40 από την άλλην είχαν το αρχαιοελληνικό πνεύμα. Είχαν την πίστη της Πηνελόπης, το θυσιαστικό φρόνημα της Άλκηστης, την αγάπη για τον Θείο νόμο της Αντιγόνης, την αγάπη και τη θυσία για τη πατρίδα της Ιφιγένειας και τόσων άλλων που κράτησαν την γυναίκα πολύ ψηλά στον καιρό εκείνο που η γυναίκα δεν είχε θέση και πρόσωπο. Οι αγράμματες γυναίκες του 40 είχαν την ψυχή της χριστιανής γυναίκας μάνας, την πνευματικότητα της Εμμέλιας, της Νόνας, της Ανθούσας, της Μακρίνας, της Μόνικας. Είχαν τη βυζαντινή αρχοντιά της Θεοδώρας, της Ειρήνης, της Άννας της Κομνηνής και τόσων άλλων βυζαντινών αρχοντισσών. Είχαν επίσης την καρτερία της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας, της Δέσπως, της Μπουμπουλίνας, της Μαντώ Μυαρογένους και τόσων άλλων γυναικών μέσα στα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας.
Ταυτίστηκαν με τις γυναίκες της Αραπίτσας και του Ζαλόγγου κρατώντας την τιμή και την υπόληψή τους μέχρι θανάτου και αγωνίσθηκαν με ορμή και δύναμη αφού είχαν μεθύσει από το κρασί της προσφοράς και της θυσίας, όπως οι δασκάλες της Μακεδονίας μας με την παρουσία και το έργο τους στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, αλλά και όπως έκαναν όλες εκείνες οι καπετάνισσες της ζωής στη στεριά και στη θάλασσα. Και τέλος οι γυναίκες του 40 κρατούσαν τον πόνο καλά μέσα στην καρδιά τους, έχοντας τη βεβαιότητα της Αναστάσεως του γένους και του έθνους μας, όπως οι μάνες των νεομαρτύρων μας.
Για αυτά και πολλά άλλα, μέσα σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες που βιώνουμε αλλά και με τις πολύ έντονες προκλήσεις της γείτονας χώρας τον τελευταίο καιρό προς τον τόπο μας, πρέπει οφείλουμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά να εορτάσουμε την 28η Οκτωβρίου. Δεν αποτελεί η ημέρα αυτή ευκαιρία να ξεκουραστούμε. Δεν αποτελεί ευκαιρία να κολλήσουμε ημέρες πριν και μετά από αυτήν την ημερομηνία για να πάρουμε άδεια από τη σημαία όπως πολύ προκλητικά πολλές φορές λέμε. Δεν είναι καιρός για ολιγωρία και εφησυχασμό, όταν βλέπουμε τους γείτονες μας να ωρύονται όπως τα λιοντάρια για να κατασπαράξουν όποιον στέκεται μπροστά τους. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτοί λιοντάρια αν έτσι θέλουν να χαρακτηρίζονται μέσα από τις πράξεις και τις επιλογές τους. Είμαστε και εμείς όχι στα λόγια αλλά στην καρδιά λιοντάρια και πολύ παραπάνω και δεν αφήνουμε κανέναν να μας αγγίξει και να παίζει.
Μπορεί κάποιες φορές να μη μιλάμε, αλλά όταν μιλάμε η φωνή μας ακούγεται και είναι τόσο δυνατή, καθαρή και αληθινή, που είναι ικανή να ταρακουνήσει όλο τον πλανήτη. Η φωνή της αλήθειας δε κρύβεται, δε χάνεται όσο δυνατά και αν φυσά ο αέρας της σύγχρονης ευδαιμονίας και καλοπέρασης. Η φωνή της αλήθειας δεν κρύβεται, δεν χάνεται όσο δυνατά και αν φυσά ο αέρας της σύγχρονης ευδαιμονίας και καλοπέρασης. Η φωνή της αλήθειας δεν συμβιβάζεται με το σάπιο κατεστημένο που δεν έχει βάσεις, αφού μας το προβάλλουν προσωπικότητες στις οποίες κυριαρχεί η κενότητα σκέψεως και συναισθημάτων. Χρειαζόμαστε το καινούριο όπως το προέβαλλαν οι ήρωες μας, οι προγονοί μας. Χρειαζόμαστε το καινούργιο εκείνο που έρχεται διαχρονικά ταιριασμένο στη δική μας εποχή και σε κάθε εποχή.
Η θυσία και η αγάπη για τη πατρίδα είναι έννοιες, είναι λέξεις που ταυτίζονται όμως με τον τρόπο ζωής κάθε εποχής μέσα στην συνέχεια του χρόνου που ξεκινά στο χθες φθάνει στο σήμερα και προχωρά στο αύριο. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της ήρωες και αγωνιστές που αγωνίζονται ακόμα και αν τους περιφρονεί και τους υποτιμά ή και τους πολεμά το κατεστημένο. Η νίκη είναι δεδομένη όταν αγωνίζεσαι αληθινά γιατί αγαπάς την πατρίδα σου. Όλοι έχουμε ευθύνη και υποχρέωση να τιμήσουμε τους ήρωες του 40. Όλοι πρέπει να καταθέσουμε την αγάπη, τον σεβασμό και την προσευχή μας σε αυτούς που μας επιτρέπουν σήμερα να έχει αξία το πρόσωπό μας. Οφείλουμε να τους προσφέρουμε το ελάχιστο μπροστά στο μεγάλο και σπουδαίο δώρο το οποίο μας προσέφεραν να είμαστε αυτοί οι οποίοι ελεύθερα αναπνέουμε τον αέρα της πατρίδος μας ακόμα και αν υπάρχουν τα σύννεφα της αμηχανίας των οποιοδήποτε εχθρών μας.
Επιπλέον έχουμε υποχρέωση να τιμήσουμε τους ήρωες του 40 στα πρόσωπα των σύγχρονων υπερασπιστών των θαλασσίων και χερσαίων συνόρων της πατρίδας μας. Οφείλουμε σε όλους αυτούς που βρίσκονται το τελευταίο καιρό στην πρώτη γραμμή και έχουν όνομα: Γιώργος, Μάριος Κωνσταντίνος, Ειρήνη, Μαρία, Αριστείδης, Ραφαήλ , Θανάσης, Δημήτριος, Παναγιώτης και τόσοι άλλοι, να πούμε μία προσευχή, διότι ακολουθούν όσο και αυτό δεν φαίνεται όμως ισχύει τα ίχνη του Στρατηγού Χαράλαμπου Κατσιμήτρου, του κυβερνήτη του υποβρυχίου «Παπανικολής» Μιλτιάδη Ιατρίδη, του πληρώματος του «Θωρηκτού Αβέρωφ» και άλλων ηρώων της εποποιίας του 40.
Αυτά τα πρόσωπα με την στάση και την ανδρεία παρουσία τους, στέλνουν το δικό τους μήνυμα που αποτελεί συνέχεια των ιστορικών μηνυμάτων της χώρας μας. Τα πρόσωπα αυτά θέλουν τη δική μας αγάπη, μα πάνω από όλα την προσευχή μας προς την Υπέρμαχο Στρατηγό, προς το Άγιο Νικόλαο για τα πληρώματα των πλοίων μας , τον Άγιο Γεώργιο για τον Στρατό Ξηράς, την Αγία Βαρβάρα για το ένδοξο Πυροβολικό μας, τους Ταξιάρχες για την Πολεμική μας Αεροπορία, να τους ενισχύουν και να τους ενδυναμώνουν στη θέση στην οποία βρίσκονται. Η προσευχή μας δε πρέπει να σταματήσει, αλλά όλοι μαζί ενωμένοι ως κρίκοι μια αλυσίδας να την οδηγήσουμε στον ουρανό αλλά και μέχρι αυτούς εκεί που βρίσκονται λέγοντας τους: «Είμαστε μαζί σας. Είναι μαζί σας ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι μας. Οι Άγιοι αυτοί που καίγονται σαν ανάμενες λαμπάδες στο θρόνο του Θεού μεταφέροντας τα αιτήματα και τις προσευχές μας. Είναι μαζί σας οι ήρωες και οι αγωνιστές του χθες που ήρθαν στο σήμερα και θα μας πάνε στο αύριο».
Έτσι πρέπει οι γιορτές στο σχολείο να προσφερθούν σε αυτούς τους νέους που βρίσκονται στη θέση τους. Οι ομιλίες όπου γίνουν να φέρνουν στη μνήμη μας τα πρόσωπα των σύγχρονων ηρώων που αγρυπνούν και δεν φείδονται κόπου και μόχθου. Η συμμετοχή μας στη Θεία Λειτουργία για την εορτή της Αγίας Σκέπης και την δοξολογία που θα ακολουθήσει για το ευσεβές ημών έθνος, για τον φιλόχριστο κατά ξηράν, θάλασσα και αέρα στρατό μας, αλλά και για τις ψυχές των υπέρ της πίστεως και της πατρίδας ηρωικώς αγωνιζομένων και πεσόντων, θα πρέπει να γίνει μια κραυγή ελπίδας, αισιοδοξίας και χαράς, που θα ακουστεί από το ένα άκρο της πατρίδος μας μέχρι το άλλο και θα αφυπνίσει κοιμισμένες ψυχές και συνειδήσεις και θα προβληματίσει ή ακόμα και θα ταρακουνήσει ανθρώπους βολεμένους και τακτοποιημένους και θα ενώσει το έθνος μας ψάλλοντας τον εθνικό Ύμνο της Εκκλησίας μας: «Τη Υπερμάχω στρατηγώ τα Νικητήρια».
Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου μέσα σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες και περιστάσεις στις οποίες ζούμε, με τον ιδιαίτερο αλλά και μοναδικό χαρακτήρα που μπορούμε να δώσουμε στον εορτασμό αυτό, χωρίς να σπάμε τα πρωτόκολλα των υγειονομικών αρχών και χωρίς να θέτουμε σε κίνδυνο τη ζωή όλων μας, θα μας οπλίσει με πίστη την οποία χρειαζόμαστε και θα μας κάνει να οπλιστούμε ακόμα περισσότερο μπροστά σε όλες τις προκλήσεις και προσκλήσεις και να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, αποδεικνύοντας ότι δεν είμαστε κατώτεροι των προγόνων μας.
Ο φετινός εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου δίνει μεταξύ των άλλων και το μήνυμα ότι κανένας ιός δεν θα μας νικήσει και δεν θα μας επιβάλλει έναν νέο κατακτητή με μία άλλη μορφή. Δεν είναι τόσο δυνατός και δεν θα του επιτρέψουμε εμείς με την στάση και τον σωστό τρόπο χειρισμού του προβλήματος αυτού να μας νικήσει. Η υπευθυνότητα, η σοβαρότητα, η ακρίβεια στο πως ενεργούμε, η τήρηση των κανονισμών, αλλά και η απομάκρυνση του φόβου, θα είναι τα στοιχεία εκείνα που για μία ακόμα φορά θα νικήσουμε και δεν θα αφήσουμε περιθώρια να μας κλείσει το στόμα, να μας υποδουλώσει τη ψυχή, να μας καταδυναστεύσει τη ζωή μας, να μας στερήσει την ελευθερία του πνεύματος και να μας κάνει πειθήνια όργανα όλων εκείνων που θέλουν να σκεπτόμαστε και να ασχολούμαστε μόνο με αυτό και όχι με άλλα πιο σπουδαία και σημαντικά που και αυτά θεραπεύουν και θωρακίζουν της υγεία της ψυχής και του σώματος.
Χρόνια καλά και πολλά, ευλογημένα. Παναγιοσκέπαστα και αγιοφρούρητα με τις ευχές των ηρώων και των αγωνιστών του 40.