Ασφαλιστικό / Σταδιοδρομικό Αξιωματικών εξ ΑΣΣΥ του ν. 3883/2010
Όπως ήδη έχουμε αναδείξει κατά το παρελθόν, η θέσπιση του νόμου 3883/2010 τέθηκε ως απάντηση στην αναγκαιότητα προσαρμογής των θεμάτων προσωπικού του ΥΠΕΘΑ στις απαιτήσεις του προγενέστερου νόμου / οδηγός 3865/2010 (Νέο Συνταξιοδοτικό του Δημοσίου και συναφείς διατάξεις), υπήρξε -κατά την εκτίμησή μας- αν όχι ελλιπής η προσαρμογή του, τουλάχιστον αποσπασματική, με ασυνέχειες και κενά τα οποία ενδεχομένως υποκρύπτουν σκοπιμότητες προς εξυπηρέτηση των «Υπηρεσιακών αναγκών» του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, όχι όμως στον ίδιο βαθμό και ένταση των στόχων του νέου ασφαλιστικού συστήματος και ειδικότερα των ενστόλων αποδεκτών των συνεπειών του τελευταίου!
Έτσι, ενώ ο νόμος 3865/2010 ορίζει ρητά την υποχρέωση 40 ετών ασφάλισης για την θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, οι δε νόμοι 4387/2016 (Κατρούγκαλου) & 169/2007 επίσης παρέχουν ρυθμίσεις επί των πρόσθετων χρόνων εξαγοράς ασφάλισης και του τρόπου υπολογισμού της σύνταξης, ο δε νόμος 3883/2010 -ωσάν να «κωφεύει» ή και να αγνοεί μερικώς τους ανωτέρω-, εμπεριέχει ρυθμίσεις / ειδικές διατάξεις οι οποίες κινούνται σε άλλη κατεύθυνση, ενδεχομένως εξυπηρετώντας αποκλειστικά τις στενές ανάγκες επιχειρησιακής λειτουργίας του στρατεύματος, -ίσως ακόμα μεθοδεύει την εξοικονόμηση πόρων-, όμως, τα αποτελέσματα αυτών των ειδικότερων αλλά και αντίθετων ρυθμίσεων στο γράμμα και πνεύμα του νέου ασφαλιστικού συστήματος, παράγουν παραδοξότητες και κόστος το οποίο μετακυλύει στους στρατιωτικούς λειτουργούς! Πέραν των επιχειρησιακών σκοπιμοτήτων υπάρξεως αυτών των ρυθμίσεων / “δικλείδων”, η επίδραση τους και οι πολλαπλές συνέπειες τους στο ένστολο προσωπικό, δεν πρέπει να μας αφήσει αδρανείς ως θεσμικό χώρο.
Το νέο δόγμα της 40ετούς ασφάλισης, “σπάει” εντέχνως σε υποτμήματα, με κυριότερο αυτό της πρόβλεψης για τριάντα πέντε (35) έτη πραγματικής υπηρεσίας και πέντε (5) έτη πλασματικής υπηρεσίας (Αιτ. Εκθ. Ν. 4609/2019 άρθρο 11). Σε άλλες δε περιπτώσεις, ο κερματισμός της 40ετούς ασφάλισης συνεχίζεται με δυνατότητες πρόσθετης εξαγοράς (τριετία για τρίτεκνους, τριετία για έως και 31-12-1995 κατατασσόμενους στις ΕΔ και επηρεαζόμενους από την επιμήκυνση κατά 5 έτη της ασφάλισης, κ.α.). Σε σημείο που θα έλεγε κανείς «μα καλά… άλλαξε στην πραγματικότητα τίποτα με το νέο ασφαλιστικό ως προς τον χρόνο αποστρατείας; Ενδεχομένως με τις εξαγορές, να μπορώ να αποχωρήσω και πριν την 35ετία με δικαίωμα σύνταξης …»
Αυτή όμως είναι μια υπεραπλούστευση η οποία αγνοεί πτυχές των στοχεύσεων του νομοθέτη, οι οποίες στην πράξη μόνο ευεργετικές για τους ασφαλισμένους δεν αποδεικνύονται.
Διαφαίνεται δηλαδή ότι η προτεραιότητα του Νομοθέτη είναι η δημοσιονομική διευθέτηση του ασφαλιστικού, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το σταδιοδρομικό του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων, και για αυτό έφερε τον νόμο 3883/2010 (και τροποποίησε άλλα νομοθετήματα) για να το επιτύχει. Πως το επιτυγχάνει εν τέλει αυτό:
α) αυξάνει τα χρόνια παραμονής στους μικρότερους βαθμούς (συμπίεση κόστους μισθοδοσίας)
β) περιορίζει τον καταληκτικό / αποστρατευτικό βαθμό στην πολυπληθέστερη θεσμική κατηγορία, τους εξ ΑΣΣΥ προερχόμενους, κατά τουλάχιστον έναν (παρά την αύξηση κατά 5 έτη της ασφάλισης)
γ) εισάγει μισθολόγιο με αποδοχές στην βάση του χρόνου παραμονής ανά / στο βαθμό (αντισυνταγματικό σε πρώτη κρίση Τμήματος του ΣτΕ)
δ) εισάγει μεθόδευση εσωτερικής αναχρηματοδότησης του ασφαλιστικού συστήματος παρέχοντας το δέλεαρ των εξαγοράσιμων χρόνων (μάχιμη πενταετία, σπουδές, τρίτεκνοι, τριετία για τους έως 31.12.1995 καταταγέντες κα). Στόχος είναι κάποιος να δελεαστεί ώστε να πληρώσει (!!!) για να βγει ενωρίτερα στην σύνταξη, ο οποίος, ούτε που φαντάζεται το τι αποδοχές θα έχει μεσοπρόθεσμα λόγω του τρόπου υπολογισμού της σύνταξης (ποσοστά αναπλήρωσης) και των μνημονιακών υποχρεώσεων μέχρι το 2060
ε) προβλέπει «πέναλτι» 6% για κάθε έτος πρόωρης απομάκρυνσης από την ενεργό υπηρεσία, εάν είναι κανείς κάτω των 60 ετών και μέχρι την συμπλήρωση αυτών {ειδικά το τελευταίο γράφεται με επιφύλαξη, καθώς ισχύει για τους πρόωρα αφυπηρετούντες (δικαιούχους μεταβατικής 5ετίας έως και 31-12-1995) και μένει να εξακριβωθεί αν θα ισχύσει και για αυτούς με τα 40 έτη ασφάλισης αλλά ηλικιακά κάτω των 60}. Λογίζεται δε η μείωση του προηγούμενου εδαφίου μέχρι το όριο του 30% (έως 5 έτη).
Αυτό που όμως παραμένει σταθερό είναι η υποχρέωση 40ετούς ασφάλισης! Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα πρέπει κάποιος που ενδιαφέρεται να αφυπηρετήσει νωρίτερα, να έχει καλύψει τα 35 έτη πραγματικής υπηρεσίας και να πληρώσει τα υπόλοιπα έως την συμπλήρωση 40 ετών, για την θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος. Τα δε επιπλέον των 40 έτη που μπορεί να εξαγοράσει (εφόσον ανήκει σε κάποια ειδική προνομιακή κατηγορία), θα προσαυξήσουν την ανταποδοτική του σύνταξη τόσο ως προς τον υπολογισμό του μέσου όρου αυτής όσο και ως προς τα ποσοστά αναπλήρωσης.
Για παράδειγμα,
εάν κάποιος στρατιωτικός εξ ΑΣΣΥ προερχόμενος, επιλέξει να αφυπηρετήσει με την συμπλήρωση 35 ετών πραγματικής υπηρεσίας (μιλάμε για επίδραση του ν. 3883/2010), δικαιούται σύνταξη;
Θα δικαιούται, αφού προηγουμένως εξαγοράσει τα υπόλοιπα 5 έτη (ή ρυθμίσει να τα αποπληρώνει εφεξής ως συνταξιούχος). Συνεπώς τα 40 έτη ασφάλισης βαίνουν ως απαράβατος όρος για «Ο Ι Κ Ε Ι Ο Θ Ε Λ Η Ε Ξ Ο Δ Ο» από τις Ένοπλες Δυνάμεις (πρόβλεψη του ν. 3865/2010).
Υπάρχουν όμως και «παραδοξότητες» οι οποίες «επιμελώς» παραμένουν σε ισχύ ήδη από το 2010 στον νόμο 3883/2010.
Τις συναντάμε στο πρόσφατα τροποποιημένο άρθρο 25 του νόμου 3883/2010 (από το άρθρο 10 περ. 16 του νόμου 4609/2019):
“Αρθρο 25 (Είδη κρίσεων)
…
«7. Ως ευδοκίμως τερματίσαντες κρίνονται οι Αξιωματικοί οι οποίοι, κατά την κρίση των Συμβουλίων Κρίσεων, με βάση τη συνεκτίμηση των προσόντων τους σε όλη τη σταδιοδρομία τους, απέδωσαν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους και δεν κατέστη δυνατή η προαγωγή τους στον επόμενο βαθμό, όπου αυτός προβλέπεται, εφόσον:
α. Έχουν συμπληρώσει πραγματική συντάξιμη υπηρεσία τριάντα πέντε (35) ετών και τον ελάχιστο χρόνο παραμονής στον βαθμό τους.
…
8. Αποστρατευτέοι κρίνονται οι αξιωματικοί που έχουν συμπληρώσει πραγματική συντάξιμη υπηρεσία τριάντα πέντε (35) ετών και δεν διαθέτουν τα απαιτούμενα για προαγωγή προσόντα ούτε θεωρούνται κατάλληλοι για την ενάσκηση των καθηκόντων του βαθμού τους, λόγω ουσιώδους έλλειψης των προσόντων αυτών στον κατεχόμενο βαθμό”.
Έτσι, εάν κάποιος συνάδελφος αποστρατευτεί ΑΥΤΕΠΑΓΓΕΛΤΑ στα 35 έτη πραγματικής υπηρεσίας, δηλαδή, ΜΕ ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ, κρίνοντάς αυτόν:
α) «ως ευδοκίμως τερματίσας», γιατί δεν κατέστη δυνατή η προαγωγή του στον επόμενο βαθμό,
β) είτε ως «αποστρατευτέο», λόγω έλλειψης προσόντων στον κατεχόμενο βαθμό,
τότε, θα εξέλθει από την ενεργό Υπηρεσία και ΘΑ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΣΥΝΤΑΞΗ για αυτά τα 35 έτη που υπηρέτησε. Φυσικά η σύνταξή του θα υπολογιστεί με ποσοστά αναπλήρωσης για 35 έτη (μειωμένη και όχι πλήρης) και όχι για 40 έτη.
Π.χ. κάποιος με μέσες αποδοχές 1.200 ευρώ στα 35 έτη ασφάλισης, θα έχει ποσοστό αναπλήρωσης 35,4%. Πολλαπλασιαζόμενο επί των μέσων αποδοχών του θα προκύψει η ανταποδοτική σύνταξη 35,4% x 1.200 = 425 ευρώ. Προσθέτοντας σε αυτή την Εθνική Σύνταξη των 384 ευρώ, προκύπτει Σύνταξη 809 ευρώ.
Αν όμως, εξαγοράσει χρόνο μάχιμης πενταετίας {π.χ. για πριν το 2002 (προσοχή, με το ισχύον πλαίσιο εγκυκλίων του Υπουργείου Εργασίας)}, τότε, ενώ οι μέσες αποδοχές του δεν θα αυξηθούν (για τον χρόνο προ του 2002 δεν έχουν επιρροή), θα λάβει χώρα όμως η αύξηση των ποσοστών αναπλήρωσης από 35,4% σε 42,8% με αποτέλεσμα η ανταποδοτική σύνταξη να διαμορφωθεί ως εξής: 42,8% x 1.200 = 514 ευρώ. Προσθέτοντας τα 384 ευρώ της ΕΣ προκύπτει Σύνταξη 514 + 384 = 898 ευρώ. Προέκυψε δηλαδή αύξηση της τελικής σύνταξης κατά 89 ευρώ, ακριβώς επειδή προσαυξήθηκαν οι συντελεστές που διαμορφώνουν τα ποσοστά αναπλήρωσης. Η δε προσαύξηση διαμορφώνεται στο 2% επιπλέον για κάθε έτος εξαγοράς πέραν των 40 ετών ασφάλισης.
Συνεπώς, για εκείνον ο οποίος δεν θα επιλέξει την εξαγορά πλασματικών ή πραγματικών χρόνων, τα αποτελέσματα επί της σύνταξης του θα είναι δραματικά.
Κρίσιμος εξακολουθεί να είναι και ο χρόνος στον οποίο θα τοποθετηθεί η εξαγορά, καθώς οι ασφαλιστικές εισφορές επί των οποίων θα γίνει ο υπολογισμός, ενδεχομένως, να απαιτούν ένα ποσό διόλου ευκαταφρόνητο, το οποίο, ίσως, και να μην αξίζει η εξαγορά του αν δεν έχουμε κάνει «συμφωνία» με τον Θεό, ώστε σε βάθος χρόνου να το πάρουμε πίσω μέσω της σύνταξης αλλά και να ζήσουμε τόσο ώστε να αποδώσει η ας την πούμε «επένδυση» αυτής της εξαγοράς!
Μια ακόμη παραδοξότητα του νόμου 3883/2010 είναι και η εξής: εάν κάποιος συνάδελφος απομακρυνθεί αυτεπάγγελτα από την Υπηρεσία λόγω πειθαρχικού παραπτώματος (όχι καταστατική ποινη), θεμελιώνει δικαίωμα σύνταξης με τη συμπλήρωση του 60ού έτους της ηλικίας τους, ή τον χρόνο κατά την οποίο, εάν ο στρατιωτικός δεν είχε απομακρυνθεί από την Υπηρεσία, θα συμπλήρωνε 35ετή πραγματική υπηρεσία και όχι 40 έτη ασφάλισης. Διευκρινίζεται ότι η σύνταξη του θα υπολογισθεί με βάση τα έτη της πραγματικής συντάξιμης υπηρεσίας και όχι με βάση τα 35 έτη. Δηλαδή εάν στρατιωτικός ο οποίος απομακρύνεται από την Υπηρεσία, σύμφωνα με τα ανωτέρω, έχει δε συμπληρώσει κατά την απομάκρυνσή του 25 έτη πραγματικής συντάξιμης υπηρεσίας, η σύνταξή του θα του καταβληθεί μετά την παρέλευση 10 ετών, κατά τον χρόνο που θα συμπλήρωνε 35 έτη πραγματικής συντάξιμης υπηρεσίας (εάν είχε παραμείνει στην Υπηρεσία και δεν είχε μεσολαβήσει η απομάκρυνσή του από αυτή). Η σύνταξή του όμως, θα υπολογισθεί με βάση τα 25 έτη της πραγματικής υπηρεσίας του.
Για το παραπάνω παράδειγμα, με σταθερές μέσες αποδοχές 1.200 ευρώ, η σύνταξη θα διαμορφωνόταν ως εξής: 20,68% x 1.200 = 247 ευρώ + 384 = 631 ευρώ. Καταβλητέα όμως μετά από 10 έτη (ή με το 60ο έτος ηλικίας, όποιο έλθει πρώτο) και όχι κατά τον χρόνο της αυτεπάγγελτης αποστρατείας. Δίχως την επιπλέον υποχρέωση εξαγοράς χρόνων εξαιτίας αυτής της υπάρξεως των νόμων 3865/2010 και 4387/2016.
Συμπερασματικά, κάποιος που θέλει να αποχωρήσει οποτεδήποτε μετά τα 35 έτη πραγματικής υπηρεσίας, πρέπει να πληρώσει τον υπολειπόμενο χρόνο ασφάλισης για να δικαιούται σύνταξη (40 έτη ασφάλισης). Εάν όμως αποστρατευτεί αυτεπάγγελτα (όριο ηλικίας, κρίση υπηρεσίας, πειθαρχικό παράπτωμα), θα δικαιούται σύνταξης με βάση τον χρόνο πραγματικής υπηρεσίας που διένυσε, καταβλητέα είτε άμεσα είτε σε προσεχή χρόνο (περίπτωση πειθαρχικού παραπτώματος).
Μένει όμως να αναζητηθεί ο πραγματικός λόγος ύπαρξης του άρθρου 25§7 του νόμου 3883/2010, το οποίο, στην πράξη εισάγει μια άνευ προηγουμένου εξαίρεση των στρατιωτικών από την υποχρέωση 40ετούς ασφάλισης, στην περίπτωση που τα Ανώτατα Συμβούλια Κρίσεων αποφασίσουν Α Ρ Ν Η Τ Ι Κ Α ως προς την συνέχιση της σταδιοδρομίας κάποιου στελέχους (είτε με 35ετια πραγματικής υπηρεσίας, είτε λόγω πειθαρχικού παραπτώματος). Θα μπορούσε “αφελώς” κανείς να υποστηρίξει το εξής: «… αποτελεί ένα ευνοϊκό άρθρο, το οποίο μας απαλλάσσει από εισφορές επιπλέον 5 ετών έτσι και δεν πάρουμε προαγωγή ή κριθούμε μη ικανοί στον ίδιο βαθμό, και εφόσον βγαίνουμε “ξαφνικά” στην σύνταξη, ο Νομοθέτης φρόντισε να πέσουμε στα μαλακά».
Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα!
Είδαμε το σκεπτικό και την πολιτική του Νομοθέτη σε όλη αυτή την μνημονιακή περίοδο της κρίσης.
Όλα τα μέτρα του έχουν αντίκρισμα κάπου.
Ας πάρουμε την περίπτωση των εξ ΑΣΣΥ αποφοίτων.
Για αυτούς, και με βάση το άρθρο 25§7 του νόμου 3883/2010, η Υπηρεσία έχει υποχρέωση να τους κρατήσει στην Ενεργό Υπηρεσία μέχρι να:
«…
α. Έχουν συμπληρώσει πραγματική συντάξιμη υπηρεσία τριάντα πέντε (35) ετών και τον ελάχιστο χρόνο παραμονής στον βαθμό τους».
Με απλά λόγια …κάποιος κρίνεται με προαγωγή Ταγματάρχης / Πλωτάρχης / Επισμηναγός στα 34 έτη υπηρεσίας. Όταν, μετά από 2 έτη έλθει το πλήρωμα του χρόνου για να κριθεί για τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη / Αντιπλοίαρχου / Αντισμήναρχου, θα έχει ήδη συμπληρώσει την ελάχιστη προϋπόθεση της 35ετούς πραγματικής υπηρεσίας (36 έτη), με αποτέλεσμα επιχειρησιακά, σταδιοδρομικά αλλά και ασφαλιστικά να βρίσκεται στο Ε Λ Ε Ο Σ του Ανωτάτου Συμβουλίου Κρίσεων! Η πόρτα της εξόδου από τις ΕΔ μπορεί να ανοίξει πολύ εύκολα!
Θυμίζουμε ότι, για τους εξ ΑΣΣΥ αποφοίτους, με βάση την πρόβλεψη του νόμου 3883/2010 η σταδιοδρομία τους τερματίζεται στα 37 έτη. Για τους δε αποφοίτους / κατόχους πτυχίου ΑΕΙ στα 38 έτη. Η εφαρμογή του υφιστάμενου πλαισίου του σχετικού νόμου, αυτά τα όρια καλύπτει μέχρι τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη (1) και του Συνταγματάρχη (1), τα οποία, μόλις καλυφθούν, οδηγούν αντίστοιχα στην αποστρατεία.
Τα παραπάνω, φυσικά θα ισχύσουν Μ Ο Ν Ο για όσους διέλθουν επιτυχώς το στάδιο του «ξαφνικού θανάτου» (επιτρέψτε μας την φράση) άμα συμπληρώσεως της 35ετούς πραγματικής Υπηρεσίας!
Και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς: «… μα καλά, δεν μπορείτε να μας προκαταλαμβάνετε για την «βαθύτερη »πρόθεση του Νομοθέτη. Δεν σημαίνει πως αυτό το άρθρο (25§7) μπήκε για να ανοίξει “μαζικά” την πόρτα της εξόδου στους Αξιωματικούς και ειδικότερα για τους εξ ΑΣΣΥ προερχόμενους …»
Εν μέρει αυτό είναι σωστό! Αλλά, ας είμαστε «ψυλλιασμένοι»!
Υπάρχουν κάποια δεδομένα τα οποία δεν πρέπει να αγνοήσουμε:
α) η δηλωμένη υποχρέωση της Υπηρεσίας να κρατήσει κάποιον minimum 35 έτη, όχι όμως και και διασφάλιση αυτού για την συνέχεια (άρθρο 25§7)
β) ξεκαθαρίζεται επίσης πως τα 35 έτη πραγματικής υπηρεσίας είναι το όριο για να αποστρατεύσει κάποιον που δεν έχει εφεξής τα προσόντα (ενάσκηση) για τον βαθμό που φέρει (άρθρο 25§8)
γ) “διατηρητέοι στον αυτό βαθμό” κρίνονται οι Αξιωματικοί μέχρι και βαθμού Συνταγματάρχη και αντιστοίχων, οι οποίοι δεν έχουν συμπληρώσει τριάντα πέντε (35) έτη πραγματικής συντάξιμης υπηρεσίας …(άρθρο 25§6)
δ) στα τέλη του 90 και στις αρχές του 2000, το γενικό κλίμα που επικρατούσε (απόηχος Ιμίων, οικονομική ευφορία), για αμυντικούς λόγους οδήγησε στον «υπερεξοπλισμό» της χώρας με συνακόλουθη την κάθετη αύξηση των εισαχθέντων στις παραγωγικές σχολές των ΑΣΣΥ, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες σε έμψυχο δυναμικό, για την λειτουργία όλου αυτού του πολεμικού υλικού. Αυτό όμως δημιούργησε ένα «κύμα» το οποίο πλέον διατρέχει τις Ένοπλες Δυνάμεις ανατρέποντας διαδοχικά την βαθμολογική πυραμίδα στους Υπαξιωματικούς και εν συνεχεία στους Αξιωματικούς, καθώς αυτό κινείται χρόνο με το χρόνο και προκαλεί πέρα από τα επιχειρησιακά προβλήματα (έλλειψη τουλάχιστον ίσου αριθμού υφισταμένων ή υπερσυγκέντρωση / “εκφυλισμός” των κατώτερων βαθμών των Αξιωματικών), μισθολογικά (κατακόρυφη αύξηση του κόστους μισθοδοσίας) αλλά και ασφαλιστικά (υψηλοτέρα μερίσματα και γενικά συνταξιοδοτικά δικαιώματα)
ε) η θέσπιση του νόμου 3883/2010 έγινε στον απόηχο του 1ου Μνημονίου
Με βάση λοιπόν αυτά τα δεδομένα, ο Νομοθέτης προκύπτει ότι γνώριζε για την ύπαρξη αυτού του «κύματος» και φρόντισε να δημιουργήσει διάφορους «κυματοθραύστες» για να περιορίσει της συνέπειές του, όπως:
α) αύξηση της υποχρέωσης ασφάλισης κατά 5 έτη (40)
β) αύξηση του χρόνου παραμονής στους κατώτερους βαθμούς των Αξιωματικών
γ) μισθολόγιο στην βάση του λόγου βαθμός / χρόνος υπηρεσίας
δ) έξοδος από τις ΕΔ με ελάχιστη 35ετή υπηρεσία Κ Α Τ Α Κ Ρ Ι Σ Η Ανωτάτου Συμβουλίου, εφόσον δεν υπάρχουν τα προσόντα για τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη (για αρχή)
Με δεδομένο τον ήδη «συνωστισμό» που παρατηρείται στις ΕΔ, στους βαθμούς του Αντισυνταγματάρχη και του Συνταγματάρχη, όποιος ακόμα πιστεύει ότι ο Νομοθέτης δεν είναι σοφός, ότι δεν πρόβλεψε λύσεις για την παραπάνω ανωμαλία, – όπως αυτή περιγράφηκε-, κυρίως μέσω του άρθρου 25§7,8, το οποίο, επιτρέπει στην Διοίκηση να το χρησιμοποιήσει ως τελευταίο κυματοθραύστη αλλά και ως «βαλβίδα ασφαλείας» προκειμένου να «εκτονωθεί» η πίεση που προκύπτει στους βαθμούς των Ανώτερων Αξιωματικών, τότε, κοιμάται σε ύπνο βαθύ, πόσο μάλλον αν πιστεύει πως θα «σταθούν» σχετικά εύκολα στους ώμους του οι βαθμοί του Αντισυνταγματάρχη και του Συνταγματάρχη απλά επειδή “αχνοφαίνονται” ως «δυνατότητα» στον σχετικό νόμο, έπονται όμως, άλλων πιο κρίσιμων άρθρων προκειμένου αυτό να γίνει πράξη!
Αν θα πρέπει λοιπόν, κατά προτεραιότητα, να αλλάξει κάποιο άρθρο για τους Αξιωματικούς (ειδικά για τους εξ ΑΣΣΥ), αυτό είναι το άρθρο 25§7,8 του νόμου 3883/2010 (το όριο της 35ετίας).
Με λίγη δόση υπερβολής, αποτελεί «στάση Παράδεισος» ή «στάση Καιάδας». Όλα τα άλλα για την σταδιοδρομία τους ως Αξιωματικοί είναι δεύτερα, θα ισχύσουν δε, μόνο αν ξεπεράσουν αυτόν τον σταθμό της καριέρας τους!
Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει επιτέλους, τα όρια που θέτει το ασφαλιστικό να εφαρμοστούν ανάλογα και ορθολογικά στις ΕΔ, οριοθετώντας εκ νέου την σταδιοδρομική πορεία των στελεχών ώστε αφενός να εξαλειφθούν οι παραδοξότητες και οι συγκρούσεις ανάμεσα στα διαφορετικά νομοθετήματα, αφετέρου δε να εξαλειφθεί η ανασφάλεια που επιφυλάσσουν συγκεκριμένες νομοθετικές ρυθμίσεις ως προς τους χρόνους αποστρατείας.