Του Ηλία Προύφα
Οι Έλληνες στρατιωτικοί που υπηρετούν στην Ελληνική Δύναμη Βουλγαρίας (ΕΛΔΥΒΟ-5) έρχονται αντιμέτωποι με μια κατάσταση που αναδεικνύει την αστοχία της πολιτείας να μεριμνήσει για τους ανθρώπους που υπηρετούν την πατρίδα τους στο εξωτερικό. Κατά την εορταστική περίοδο, ενώ η πάγια διαταγή προβλέπει τη μετακίνηση του προσωπικού με υπηρεσιακά μέσα, πληροφορίες αναφέρουν ότι υπάρχει πιθανότητα οι στρατιωτικοί να πληρώσουν από την τσέπη τους για τη μετακίνησή τους, εάν δε διατεθούν υπηρεσιακά μέσα.
Το θέμα επιδεινώνεται από τις χαμηλές οικονομικές απολαβές των Ελλήνων στρατιωτικών της ΕΛΔΥΒΟ-5. Η ημερήσια αποζημίωση ανέρχεται μόλις στα 40 ευρώ, όταν σε άλλες αποστολές τα ποσά είναι διπλάσια. Ακόμη και οι στρατιωτικοί από χώρες με σαφώς χαμηλότερες οικονομικές δυνατότητες, όπως η Αλβανία και η Βόρεια Μακεδονία, λαμβάνουν υψηλότερες αποζημιώσεις και έχουν διασφαλισμένη τη μετακίνησή τους με μέριμνα των κρατών τους.
Η απαξίωση των Ελλήνων στρατιωτικών δεν σταματά εδώ. Η καθυστέρηση διάθεσης λεωφορείου από τo Γ’ΣΣ/ 34η Ταξιαρχία, όπως είχε ζητηθεί, αφήνει το προσωπικό σε αβεβαιότητα, τη στιγμή που άλλες χώρες μεριμνούν άμεσα και αποτελεσματικά για το προσωπικό τους. Έχει φτάσει στο σημείο να συζητείται η επιστροφή τους στην Ελλάδα μέσω των τοπικών λεωφορείων της Βουλγαρίας – μια ταπεινωτική προοπτική για ανθρώπους που βρίσκονται μακριά από τις οικογένειές τους, εκπροσωπώντας τη χώρα μας.
Η σύγκριση με τους στρατιωτικούς άλλων χωρών αναδεικνύει τη σκληρή πραγματικότητα: οι Έλληνες στρατιωτικοί της ΕΛΔΥΒΟ-5 έχουν τις χειρότερες οικονομικές απολαβές και αντιμετωπίζονται με λιγότερο σεβασμό, παρότι η χώρα μας υποτίθεται ότι επενδύει στην αμυντική και εξωτερική της πολιτική.
Η πολιτεία καλείται να αναλάβει άμεσα δράση, όχι μόνο για να αποκαταστήσει την αδικία αλλά και για να διασφαλίσει την αξιοπρέπεια των στρατιωτικών που υπερασπίζονται τα συμφέροντα της χώρας. Οι Έλληνες στρατιωτικοί της ΕΛΔΥΒΟ-5 αξίζουν ίση αντιμετώπιση και αναγνώριση για την προσφορά τους, και η εξασφάλιση αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας και μετακίνησης είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει η πολιτεία για αυτούς.
Είναι ζήτημα σεβασμού, αξιοκρατίας και δικαιοσύνης.