Ένα ταξίδι η ζωή του κάθε ανθρώπου και ο Ταξίαρχος του Ελληνικού Στρατού Ορέστης Καντιδάκης, από νεαρή ηλικία αποφάσισε να ταξιδέψει σελιδο-δροµώντας στη γνώση και την εµπειρία των βιβλίων. ∆ιότι το κάθε βιβλίο, το κάθε πόνηµα είναι εµπειρία.
Εκατοµµύρια σελίδες οι οποίες των έφτασαν σε έξι ακτές, όσες και τα πτυχία ως το 2024 στα 72 χρόνια του έχει αποκτήσει. Γεννήθηκε, µεγάλωσε στο χωριό Λάκκοι Χανίων και σήµερα µαζί µε τη σύζυγο του Αικατερίνη Επιτροπάκη διαµένει στον Ταυρωνίτη.
Γυρνώντας στα πίσω χρόνια εξιστορεί πως: «Το 1970 αποφοίτησα από το 6τάξιο Γυµνάσιο Αλικιανού και εισήχθηκα στη Σχολή Μονίµων Υπαξιωµατικών, από την οποία αποφοίτησα το 1971. Εισήχθηκα το 1972, µε πανελλήνιες στη Σχολή Ευελπίδων αποφοιτώντας το 1976, ως Ανθυπολοχαγός Πεζικού». Ήταν η χρονιά που “επιβιβάστηκε” στο όχηµα των µεταθέσεων υπηρετώντας σε Μονάδες Πεζικού σε Σύρο, Χαλκίδα, Χίο, Σιδηρόκαστρο, Κώ, Ηράκλειο, Κύπρο, Έβρο και Χανιά, από όπου αποστρατεύτηκε το 2007 ως Ταξίαρχος.
Ο Ορέστης Καντιδάκης του Στυλιανού και της Αµαλίας, από έφηβος αντιµετώπιζε το διάβασµα ως µία ευχάριστη δραστηριότητα που θα τον οδηγούσε σε καλύτερο µέλλον. “Η ιδέα της άµεσης επαγγελµατικής αποκατάστασης αποτέλεσε στόχο ζωής. Εκφράστηκε στην καθηµερινότητά µου µε την εντατική µελέτη των µαθηµάτων µου, µε αποτέλεσµα υψηλές επιδόσεις. Ποτέ δεν αντιµετώπισα τη µελέτη ως καταναγκασµό. Έτσι οδηγήθηκα στο να πετύχω να σπουδάσω για το 1ο Πτυχίο στη Σχολή Μονίµων Υπαξιωµατικών και για το 2ο Πτυχίο µου στη Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ)”.
Εξοµολογήθηκε πως, το επάγγελµα του Στρατιωτικού, το αντιµετώπιζε πάντα ως λειτούργηµα. Τα χρόνια πέρασαν, ολοκλήρωσε το 2007 ως Ταξίαρχος την ενεργό του υπηρεσία και πριν καν προλάβει να κρεµάσει τη στρατιωτική του στολή, ήρθε πρόσωπο µε πρόσωπο µε την επιθυµία του για «επιστροφή στα θρανία».
Πανεπιστηµίο Κρήτης… Νέο πεδίο δράσης για τον Ταξίαρχο, ξεκινώντας ως φοιτητής πλέον, το 2007, έναν µαραθώνιο γνώσης και κατάκτησης στόχων για Πτυχία. «Το 3ο Πτυχίο από το Πανεπιστήµιο Κρήτης Ιστορίας και Αρχαιολογίας, 4ο Πτυχίο Φιλοσοφίας, 5ο Πτυχίο Πολιτικής Επιστήµης. Πριν δύο ηµέρες ορκίστηκα για το 6ο Πτυχίο µου αυτό της Κοινωνιολογίας… Στο ταξίδι αυτό οδηγήθηκα συνειδητοποιώντας τη χρησιµότητα των ανθρωπιστικών σπουδών στις µέρες µας, που είναι απανθρωποποίησης και αποσπασµατοποίησης της ανθρώπινης ζωής. Η Γενική Παιδεία, είναι αναγκαία… Στοχεύει στην πληρότητα του ανθρωπίνου βίου µέσω ηθικών, αισθητικών και θρησκευτικών ιδεών, των οποίων στόχος είναι η ολόπλευρη ανάπτυξη των ανθρώπων ως µελών της κοινωνίας. Σε όποιον µε ρωτάει αν θα συνεχίσω, η απάντηση είναι ΝΑΙ. Θα συνεχίσω, πρώτα ο Θεός, στο πεδίο της Θεολογίας, καθώς πιστεύω στην αξία της διά βίου µάθησης, στον καθοριστικό ρόλο της θεολογίας για την πνευµατική µας ολοκλήρωση».
Ο έξι φορές πτυχιούχος Ταξίαρχος Όρεστης Καντιδάκης, επιµένει για σωστό προγραµµατισµό, εντατική µελέτη σε καθηµερινή βάση, στέλνοντας το µήνυµα πως «έτσι µπορεί να πετύχουµε αρκετά υψηλές βαθµολογίες». Έτσι οδηγήθηκε σε πρωτιές, στις σχολές που φοιτούσε. «Επιπλέον, όταν κάνεις κάτι που σου αρέσει, ασχολείσαι µε περισσότερο µεράκι και ενδιαφέρον». Αυτό το µεράκι µπορεί να τροφοδοτηθεί µέσα από το σχολείο… Όπως µας είπε: «Τα βασικά στοιχεία που πρέπει να αποκοµίζει ο µαθητής, ο φοιτητής, µέσα από το σχολείο, είναι η ικανότητα για κριτική σκέψη, η συγκέντρωση πληροφοριών από πολλαπλές πηγές, η αξιολόγηση των πηγών, η σύνθεση. Άρα, το εκπαιδευτικό σύστηµα, οφείλει να είναι µαθητοκεντρικό, ώστε να δώσει την εκπαίδευση που χρειάζεται ο µαθητής και το σχολείο του 21ου αιώνα. Χρειάζεται πλαίσιο αποκέντρωσης και αυτονοµίας, µε υψηλή µόνο εποπτεία της πολιτείας, επαρκούς χρηµατοδότησης των προγραµµάτων επιστηµονικής έρευνας, που παραµένει ζητούµενο στις µέρες µας. Οι συνθήκες παρατεταµένης πολιτικής, οικονοµικής και κοινωνικής κρίσης που επικρατούν στις κοινωνίες της ∆ύσης, έχουν ως αποτέλεσµα τη διεύρυνση της δυσπιστίας της νέας γενιάς έναντι θεσµών όπως κυβέρνηση, πολιτικά κόµµατα, δικαιοσύνη κ.λπ. Η απονοµιµοποίηση του πολιτικού συστήµατος, έχει οδηγήσει τους νέους ανθρώπους, στην αποστασιοποίησή τους από τα κοινά, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγιή λειτουργία της ∆ηµοκρατίας».
Η κατανόηση της αλήθειας που επικρατεί στο χώρο της εκπαίδευσης είναι και η αρχή για βιώσιµες λύσεις και αυτό που επείγει όπως λέει ο κ. Καντιδάκης, είναι: «Η περαιτέρω αναβάθµιση σύγχρονων Πανεπιστηµιουπόλεων, πρότυπα διδακτικά, ερευνητικά εργαστήρια, βιβλιοθήκες, αµφιθέατρα, αλλά και φοιτητικές εστίες και υποδοµές φοιτητικής µέριµνας. Να βοηθηθούν οι νέοι µας διότι η σπουδή, η εκπαίδευση, αλλάζουν τον τρόπο σκέψης µας. ∆ηλαδή τον τρόπο µε τον οποίο ερµηνεύουµε την κοινωνική πραγµατικότητα, παίρνοντας έτσι το τιµόνι της ζωής ξανά στα χέρια µας. Είναι σηµαντικό να συνειδητοποιήσουµε τι θέλουµε να αλλάξουµε στη ζωή µας και να υπενθυµίζουµε στον εαυτό µας πως τα προβλήµατα έχουν λύση και πως θα βρούµε αυτή τη λύση κάποια στιγµή».
Ως πιο ενδιαφέρουσα θεωρεί την επιστήμη της φιλοσοφίας: «∆ιότι αποστολή της είναι να εντάξει την επιστήµη σε ηθικο-κοινωνικούς σκοπούς, δηλαδή στο ιδεώδες του ανθρώπινου ‘‘ευ ζην’’».
Αυτό το ευ ζην έχει σχέση µε την ηλικία; «Οι ηλικίες είναι για τις ταυτότητες, σηµαντικό είναι το πώς αισθάνεσαι µέσα σου. Αυτό που νιώθω στο Πανεπιστήµιο ανάµεσα στους συµφοιτητές/τριές µου, είναι συναισθήµατα χαράς, ενθουσιασµού, ψυχικής ευεξίας, χωρίς ηλικιακές διακρίσεις ή ανάρµοστες συµπεριφορές. Μαζί µε νέους, µέσα στο πανεπιστήµιο, εκεί όπου η εκπαίδευση και το διάβασµα µε βοηθούν να διευρύνω τους ορίζοντές µου, να εµπλουτίζω τις γνώσεις µου, να εξελίσσοµαι, να γίνοµαι καλύτερος. Τα συναισθήµατα που βιώνω στο πλαίσιο της Πανεπιστηµιακής Κοινότητας, δεν διαφέρουν από αυτά που χαρακτηρίζουν τους νεότερους συναδέλφους µου. Αισθάνοµαι ένας ηλικιωµένος έφηβος».
Η άποψη του για τη νεολαία είναι πως, αγωνίζεται κάτω από δύσκολες συνθήκες για καλύτερη ζωή, δίκαιη κοινωνία. «Το µόνο αρνητικό φαινόµενο που διαπίστωσα είναι αυτό της κοµµατοκρατίας. Το πολιτικό µας σύστηµα, επιδιώκει µε κάθε µέσο, να στρατολογήσει στις τάξεις του παθητικούς χειροκροτητές, οπαδούς, αποπροσανατολίζοντας τους νέους από τη βασική τους αποστολή, που είναι η δηµοκρατική τους εκπαίδευση κι η πνευµατική τους ανάπτυξη».